Οι σκέψεις μου

ΜΠΡΑΒΟ ΓΙΩΡΓΟ ΑΞΙΟΣ

Αισθάνομαι πολύ μαλάκας, και ντρέπομαι που ζω σ’ αυτήν την χώρα,
 όταν σκέφτομαι, ότι δυόμισι εκατομμύρια συμπολίτες
μου, ψηφήσανε αυτόν τον ελεεινό και  ξεδιάντροπο
αρχιψεύταρο. Αυτό το αμερικανόφερτο ανθρωποειδές επινόημα. Αυτόν τον διανοητικά
καθυστερημένο , να κυβερνήσει αυτόν τον έρμο τόπο.                                                                                                                                                         Μα και βέβαια ο καθένας ψηφίζει ότι θέλει, αλλοίμονο,
δημοκρατία έχουμε. Εγώ όμως τι φταίω βρε αδέρφια, να τρώω στην μάπα, αυτόν τον <λεβένταρο>
που εσείς διαλέξατε. Θα μπορούσα βέβαια να σας πω, πως ηδονίζομαι τώρα που σας πηδάει,
αυτός που ψηφίσατε, και χαλάλι σας, να σας ζήσει και να τον χαιρόσαστε. Δεν είμαι
όμως ούτε ψυχοπαθής, ούτε τόσο μαλάκας.                                                                                                                                                      Δημοκρατία
έχουμε θα μου πείτε. Ναι, ναι το ξέρω. Μόνο που με την ψήφο σας αδέρφια, και με
την συναίνεση σας, την χάσαμε την δημοκρατία. Είχαμε δικαιώματα αδέρφια και τα
χάσαμε. Είχαμε κεκτημένα με αγώνες και αίμα, νόμους, συμβάσεις, και τα χάσαμε. Είχαμε
υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, και την χάσαμε. Είχαμε μέλλον, όνειρα, ελπίδες, μα
δεν έχουμε πια! Μας τα κλέψανε, μας τα στερήσανε, μας τα απαγορεύσανε.                                                                                                                                                                 Όλα
αυτά ξέρετε γιατί αδέρφια; Γιατί εσείς πιστέψατε, πως ο πρόεδρος της διεθνούς
σοσιαλιστικής, το παιδί με το ποδήλατο, εκείνος ο παράξενος τύπος που ξεκίνησε –
δεν ξέρω για ποιο λόγο – με το κανό, να πάει στην Ύδρα, μπορούσε να κυβερνήσει,
αυτόν τον τόπο. Το ξέρω, τώρα το καταλάβατε και εσείς – εκτός βέβαια από τα
βαμμένα καμματόσκυλα –  μα τώρα είναι αργά.
                                                                                                                                                                                Δεν τον
μέμφομαι, τόσο για αυτά που κάνει – δηλαδή αυτά που κατήγγειλε σαν
αντιπολίτευση -  , όσο για αυτά που δεν κάνει,
για αυτά δηλαδή,  που υποσχέθηκε ότι θα κάνει
μόλις έρθει στην εξουσία. Δεν τον σιχαίνομαι για την ανικανότητα του να κυβερνήσει.
Μου προκαλεί αηδία, η άνεση, με την οποία έλεγε τόσα ψέματα. Ο κυνισμός και η
υποκρισία του, εν ονόματι του να κυβερνήσει, να κατακτήσει την εξουσία. Μόνο που
όπως είπε και ο Πανούσης, αυτός δεν κατάλαβε τι πρέπει να κάνει, πήρε την παρέα
του από την καφετέρια, και ήρθαν να παίξουν την πράσινη κυβέρνηση, με την πράσινη
ανάπτυξη, και τις πράσινες θέσεις εργασίας . Μόνο που παίζουν κάτι άλλο μπλε, όπως
λέει η λαική έκφραση, και όχι πράσινο.

Δεν ήξερα λέει ο άθλιος τύπος, πόσο χάλια ήτανε η κατάσταση
του κράτους. Δεν πήγαινες ρε φίλε να αγοράσεις δώρο εσώρουχα στην γυναίκα σου,
του αγίου Βαλεντίνου, και δεν πειράζει και να μην  ξέρεις  τι νούμερο σουτιέν ακριβώς φοράει. Να κυβερνήσεις
ετοιμαζόσουν. Ένα κράτος,  ένα έθνος και μας
λες δεν ήξερες. Να αναλάβεις τις τύχες ενός λαού ετοιμαζόσουν, και μας λες δεν
μπορούσες ναφανταστείς.                                                                                                                                          Τότε ρε λεβέντη, γιατί άνοιγες το στόμα σου και έλεγες
ένα κάρο παπαριές. Γιατί μας δούλευες, εσύ και η κουστωδία σου.                                                   Πάντως
παλικάρι μου, θα σου πω διο κουβέντες κλείνοντας, για το τι έχεις καταφέρει μέχρι
τώρα. Ακόμη ταξιτζής, υδραυλικός και γιατρός απόδειξη δεν μου έχει δώσει. Ακόμη
οι εργαζόμενοι στις εταιρίες, ενοικίασης προσωπικού – καθαρίστριες, τραπεζοκόμοι,
σεκιούριτοι κ.τ.λ. – δουλεύουν για πεντακόσια ευρώ τον μήνα. Ακόμη στα κέτερινκ,
γίνονται 300 000 ημερομίσθια τον χρόνο, ανασφάλιστα και αφορολόγητα. Ακόμη απόδειξη
στην παραλία, από ενοικιαζόμενες ομπρέλες και ξαπλώστρες δεν μου έχουν δώσει,
και όταν την ζήτησα, πήγαν να με κοπανίσουν.  Ακόμη στην Σοφοκλέους, στην Ευριπίδου, στην
Αθηνάς στην Σωκράτους, στην Μενάνδρου στην Γερανείων, δεν μπορώ να κυκλοφορήσω
με την γυναίκα μου, ούτε καν μέρα μεσημέρι ( που να ξέρεις εσύ βέβαια, γιατί πράγμα
σου μιλάω ). Βλέπεις εκεί κυκλοφορούν, μόνο οι καλοί οι μετανάστες, που
νομιμοποίησες.

Βέβαια κατάφερες αρκετά, πρέπει να σου το αναγνωρίσω. Αυξήθηκαν
κατακόρυφα, τα εμφράγματα και τα εγκεφαλικά επεισόδια. Εχουμε επίσης τεράστια αύξηση,
στα επεισόδια κρίσεων πανικού. Έχουμε βέβαια ρεκόρ ανεργίας και πληθωρισμού. Πρωτοφανή
έκρηξη της  εγκληματικότητας. Θεαματική
πτώση του τζίρου στην αγορά, και ρεκόρ στα λουκέτα επιχειρήσεων! Μπράβο λεβέντη,
άξιος!

Α πες μου κάτι τελευταίο ρε φίλε. Εκείνες τις αποδείξεις τι
να τις κάνω; Να τις κρατήσω, η μήπως πρέπει να αρχίσω να σκουπίζω τον κόλο μου
με αυτές, μια και το χαρτί υγείας το πήγες στα ύψη. Είδος πολυτελείας βλέπεις!!!

Αδέρφια, ακούστε τι μας έλεγε ο παίδαρος πέρυσι τέτοια εποχή.

 

ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

Λίγη σημασία έχει, αν τα επεισόδια τα ξεκίνησε ο Φότσης η ο Τεόντοσιτς. Λίγη σημασία έχει, αν η αιτία ήταν, η αντιπαράθεση Ολυμπιακού Παμαθηναικού. Λίγη σημασία έχει, το ότι η ελληνοσερβική φιλία, πιθανόν να μην ισχύει στο μπάσκετ.

   Δεν είναι δυνατόν, αθλητές οι οποίοι χρυσοπληρώνονται,  για να κάνουν την δουλειά τους όσο ποιο καλά γίνεται μέσα στο γήπεδο. Αθλητές οι οποίοι αποτελούν πρότυπα για εκατομμύρια κόσμου, για παιδιά, για μαθητές, για φίλους του αθλήματος. Αθλητές σύμβολα, για αγόρια και κορίτσια. Πρόσωπα που θα περάσουν στις κοινωνίες, το πνεύμα του ευ αγωνίζεσθε. Άτομα που θα μεταδώσουν στους λαούς, το μήνυμα  της ευγενούς άμιλλας του αθλητισμού.

   Δεν είναι λοιπόν δυνατόν, αυτά τα άτομα, να δέρνονται, ( μέσα στο γήπεδο στον φυσικό τους χώρο, μπροστά στα μάτια χιλιάδων θεατών και τηλεθεατών ),  ανηλεώς, σαν μπράβοι του υποκόσμου, σαν συμμορίες φυλακισμένων, σε φυλακές ισοβιτών, σαν ελεεινά υποκείμενα του περιθωρίου,  σαν ζώα, να προσπαθούν να αποδείξουν ποιος είναι ο ποιο δυνατός. Και όλα αυτά μάλιστα, φορώντας την φανέλα της εθνικής τους ομάδας ! Θα μου πει κάποιος, καλά την Αμερική ανακάλυψες ρε φίλε; Και βέβαια όχι, πάνε χρόνια που όλα αυτά τα παιδιά, όλοι αυτοί  οι μεγάλοι και καλοπληρωμένοι ΑΘΛΗΤΑΡΑΔΕΣ, δεν δίνουν μια δεκάρα, για ευ αγωνίζεσθε, για ευγενή  άμιλλα, και για φανέλα εθνικής ομάδας. Είναι  πολλά τα λεφτά, βλέπεις, για να συνεχίσουν να ενδιαφέρονται όλοι αυτοί οι <Σταρς,> με αξίες και ένοιες, που ενδιαφέρουν εμάς τους κοινούς θνητούς.

Τι να πρωτοθυμηθώ. Τον τεράστιο, μάγο της μπάλας, αλλά και αλκοολικό Τζωρτζ Μπέστ. Τον επίσης αλκοολικό και επιρρεπή  σε καυγάδες, αρχηγό της Αρσεναλ Τόνι Άνταμς . Τις καρατιές και μπουνιές μέσα στο γήπεδο, του Ερίκ Καντονά της Μάντσεστερ. Τον Πωλ Γκασκώην με κατεβασμένο το σορτσάκι να δείχνει τα αρχίδια του στους φιλάθλους. Τον αρχηγό της Λίβερπουλ και της εθνικής Αγγλίας Στήβεν Τζέραρτ, να πλακώνει μεθυσμένος στο ξύλο, d.j. γιατί δεν του έπαιξε κάποιο τραγούδι που γούσταρε.  Τον Ζιντάν και την κεφαλιά στον Ματεράτσι. Τον υπεραθλητή, πυγμάχο Μάικ  Τάυσον, ο οποίος χρησιμοποιούσε την τεράστια δύναμή του, για να βιάζει πόρνες, και να δέρνει τον καθένα τυχαίο στον δρόμο, γιατί κατά λάθος τον κοίταξε. Τον Πάρις των Λέικερς να δέρνεται στο γήπεδο με τον Μόουζες Μαλόουν. Τον Σακίλ  Ονίλ να πλακώνεται στο ξύλο με τον Τσαρλς Μπάρκλει. Τον  Βασίλη Κωνσταντίνου, να κυνηγάει να δείρει τον Σινετόπουλο. Τον Τάσο Μητρόπουλο να ανεβαίνει στην κερκίδα, ενώ ο αγώνας ήταν σε εξέλιξη, για να πλακωθεί με φίλαθλο. Τον Σιγάλα να ξαπλώνει στο παρκέ αντίπαλο του, και στην συνέχεια να διακόπτεται ο αγώνας ( επίσης της εθνικής μας ομάδας ). Τον τόσο συμπαθή κατά τα άλλα, και  ταλαντούχο Διαμαντίδη, να φτύνει στο πρόσωπο κατ επανάληψη αντιπάλους του. Τους  πρωταθλητές μας σε κικ μπόξινγκ και πάλη, που κάνανε χρόνια φυλακή για εκβιασμούς και μπραβιλίκια. Τους μπασκετμπολίστες που μέχρι και σήμερα είναι αφεντικά στην Αθηναική νύχτα. Τους δοξασμένους Ολυμπιονίκες, που εν ονόματι της προοπτικής και των χρημάτων, μιας θέσης στον στρατό η μίας άδειας προπό,  που δίνει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο, δεν δίσταζαν να κάνουν χρήση οποιασδήποτε ουσίας.

   Δεν θα μου φράσουν δεκάδες σελίδες, αν συνεχίσω να γράφω, περιστατικά στα οποία  <μεγάλοι αθλητές>  δώσανε το  <καλό> παράδειγμα, στο φιλοθεάμον κοινό, δηλαδή σε όλους εμάς. Επέλεξα ενδεικτικά, περιστατικά από διάφορες χώρες και από διάφορα αθλήματα.

   Όλοι αυτοί βέβαια κατά καιρούς, κάνουν και δηλώσεις κατά της βίας. Όλοι αυτοί πολλές φορές αναρωτώνται, γιατί υπάρχει βία στα γήπεδα, και γενικότερα στον αθλητισμό. Πολλοί από αυτούς τα Χριστούγεννα και το Πάσχα θα επισκεφτούν και κάποιο σχολείο με ορφανά η αυτιστικά η άλλου είδους προβληματικά  παιδιά. Θα μοιράσουν δώρα, μπάλες και θα ευχηθούν για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς ασθένειες, προβλήματα και βία !

   Εκείνο που εγώ αναρωτιέμαι είναι, πως είναι δυνατόν οι δύο αυτές εθνικές ομάδες του μπάσκετ, η Ελλάδα και η Σερβία να συμμετάσχουν, σε λίγες ημέρες,  στο επερχόμενο  μουντομπάσκετ της  Τουρκίας. Γιατί η πολιτεία, εφόσον δεν το έκανε η  FIBA, δεν αποσύρει την εθνική ομάδα από το μουντομπάσκετ. Η γιατί δεν αντικαθιστά όλους τους παίχτες με δώδεκα άλλους. Δεν θα πάμε τόσο καλά, δεν θα διακριθούμε. Μα δεν έχει καμιά σημασία η διάκριση σε αυτήν την περίπτωση. Θα αποδείξουμε στον κόσμο, ότι πράγματι, από εδώ ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί αγώνες, και πως το πνεύμα και το μύνημά τους, ακόμη το συντηρούμε και διέπει, ιδιαίτερα την αθλητική μας συμπεριφορά. Δεν επιτρέπετε  σε εμάς, που παινευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού στον πλανήτη, να δεχόμαστε να μας εκπροσωπήσουν σε κάποια διοργάνωση αθλητική, άτομα που μόλις πριν από λίγες ημέρες συμπεριφέρθηκαν σαν κτήνη . Άτομα που προσπάθησαν να αποδείξουν , πως δίκιο έχει ο δυνατός, και το επιβάλει με κάθε τρόπο !

  Εμείς , που καυχόμαστε για την αρχαιοελληνική μας καταγωγή.  Εμείς  που κατά τον Ηρόδοτο, και τα λεγόμενα του Σόλωνα στον Κροίσο, θεωρούσαμε τον ποιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου, όχι αυτόν τον Βασιλιά,  που είχε δύναμη και πλούτο, αλλά τον Αθηναίο Τελαμόνα, και τα δύο αδέρφια από το Άργος, Κλεόβη και Βίτωνα ! Ψιλά γράμματα αυτά και ποιος να τα καταλάβει.

   Γνωρίζω και το ότι δεν ξεκινήσαμε εμείς τα επεισόδια, όπως θα πουν κάποιοι. Ένας λόγος παραπάνω τότε. Δεν μπορεί εμείς να αγωνιζόμαστε, σε μία διοργάνωση, όπου θα συμμετέχουν και βάρβαροι, όπως οι Σέρβοι. Άλλωστε οι Σέρβοι έχουν αποδείξει περίτρανα, ότι δεν έχουν ούτε ιερά ούτε όσια. Λαός που πούλησε και παρέδωσε τους ηγέτες του, για ένα κομμάτι επερχόμενης, υποσχόμενης από κάποιους, και υποτιθέμενης  οικονομικής ευημερίας, τι ηθική, τι αρχές και τι αξίες μπορεί να έχει.

 

 

ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Σύγχρονη Δημοκρατία - δημοκρατική ολιγαρχία - προεδρευομένη καπιταλιστική αναρχία - κληρονομική μοναρχία - κοινοβουλευτική δικτατορία - δημοκρατία της μαριονέτας - διακυβέρνηση προτεκτοράτου. Δυσκολεύομαι πραγματικά πάρα πολύ, να διαλέξω ένα τίτλο, για το σχολίο που ακολουθεί, και αναφέρεται στο σημερινό πολίτευμα της Ελλάδας, και στην σύγχρονη διακυβέρνηση της χώρας μας.

Ακούγεται πολύ τραβηγμένο η αν θέλετε και πολύ αναρχικό, να χαρακτηρίζει κάποιος φασίστες, η ολιγαρχία, η δικτατορία, την περιβόητη γενιά του ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Πως τα φέρνει όμως η ζωή μερικές φορές. Αυτοί που κάποτε φώναζαν για ελευθερία και για την πολιτική καταπίεση της χούντας. Αυτοί που κάποτε φώναζαν, πως η εργασία είναι δικαίωμα του κάθε Έλληνα πολίτη, και πως το κράτος έχει υποχρέωση να του την διασφαλίζει! Αυτοί που φώναζαν και αγωνιζόντουσαν για τα δικαιώματα του εργάτη, για το οκτάωρο, για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, αξιοπρεπή αμοιβή, για συντάξεις και κοινωνική πρόνοια! Αυτοί που με τόσο σθένος υποστήριζαν πως η εξουσία ανήκει στον λαό, και πως όλοι έχουμε δικαίωμα στην ελπίδα! Αυτοί που απαιτούσαν δωρεάν παιδεία, και δωρεάν υγεία για όλους! Αυτοί έμελλε να δείξουν σε εμάς τους Έλληνες, πόσο πολύ μας αγαπάνε και πόσο νοιάζονται για εμάς!
Αυτοί δεν είναι οι πολιτικοί του σήμερα; Αυτοί δεν είναι που μας κυβερνούν; Δεν μιλάω για τους προηγούμενους. Μιλάω για τους σημερινούς, για αυτούς που έχουν την διακυβέρνηση της χώρας σήμερα. Οι προηγούμενοι ήταν συντηρητικοί, ήταν φασίστες, ήταν παλαιών καταβολών, ήταν δεξιοί, ανήκαν σε τζάκια πολιτικά, οικογενειοκράτες, περιφρόνησαν τον λαό, αδίκησαν τον φτωχό, κλέψανε, είπαν ψέματα στον κοσμάκη, δεν κάνανε πραγματικά τίποτε για να πάνε την χώρα μπροστά. Αυτοί πάει φύγανε, τους καταδίκασε ο λαός, θα τους καταδικάσει ακόμη αυστηρότερα, το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο που αυτοί δημιούργησαν.
Αναφέρομαι στούς άλλους, στους προοδευτικούς, στους σοσιαλιστές, αντιστασιακούς, αριστερούς! Στούς εκσυγχρονιστές, στούς πράσινους, στούς σύγχρονους! Αναφέρομαι σε αυτούς, που κάποτε φώναζαν <<ψωμί, παιδεία, ελευθερία>>! Γιατί συμπτωματικά αυτοί μας κυβερνούν σήμερα. Σε αυτούς εμπιστεύτηκε ο ελληνικός λαός τις τύχες του. Αυτοί υποσχέθηκαν αυτά που περίμενε να ακούσει ο κόσμος! Αυτοί ξεπέρασαν προεκλογικά κάθε μέτρο ψεύδους! Κάθε όριο υποκρισίας! Αυτοί υποσχέθηκαν ένα καλύτερο αύριο, στούς απογοητευμένους, στούς φτωχούς, στην ελληνική κοινωνία! Αυτοί μίλησαν για ανακατανομή του πλούτου, για δικαίωμα του εργάτη στην ελπίδα, στα αγαθά, στο αύριο! Για το δικαίωμα του Έλληνα, στην εργασία, στην παιδεία, στην υγεία, στην σύνταξη, στην ζωή! Αυτοί μίλησαν για Δικαιοσύνη, για κοινωνία όλων των πολιτών, και όχι των ολίγων εκλεκτών και ημετέρων!
Προβληματίζομαι και αναρωτιέμαι. Δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν φραγμοί, δεν υπάρχει ηθική; Εν ονόματι του να σκαρφαλώσει κανείς στην εξουσία μπορεί να κάνει τα πάντα; Μπορεί με τόση άνεση και ευκολία να ψεύδεται; Να υπόσχεται τα πάντα στούς πάντες; Να ακυρώνει ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό; Τους αγώνες του, τα πιστεύω του, πράγματα για τα οποία έχει αγωνισθεί. Πόσο ηθικό άραγε είναι να εξαργυρώνει κανείς την συνειδητή η συμπτωματική του δράση σε κάποιον πολιτικό χώρο για μία πολιτική καρέκλα; Πόσο ηθικό άραγε είναι, για αυτήν την πολιτική καρέκλα να απαρνιέσαι τον πολιτικό και ιδεολογικό σου εαυτό! Πόσο ηθικό άραγε είναι η κυβέρνηση της εκφωνήτριας του <<εδώ Πολυτεχνείο>>, η κυβέρνηση των αντιστασιακών κατά της χούντας, η κυβέρνηση του πρωθυπουργού που όπως δηλώνει ήταν στην διασπορά λόγω πολιτικών φρονημάτων, λόγω διωγμών του ιδίου και της οικογένειάς του, η κυβέρνηση του <<εοκ και νατο το ίδιο συνδικάτο>>, η κυβέρνηση του <<Αμερικάνοι φονιάδες των λαών>>, η κυβέρνηση της Νομικής και του Πολυτεχνείου, των τάνκς και των αγώνων, των φοιτητών και των εργατών που παράταξαν τα στήθη τους απέναντι στούς χωροφυλάκους της δικτατορίας.
Δεν ξέρω αν είναι ηθικό, άλλωστε η έννοια της ηθικής στην πολιτική δεν έχει αποσαφηνιστεί ακόμη. Σίγουρα όμως είναι τραγικό! Αυτοί οι ήρωες, οι αγωνιστές, οι οραματιστές, οι αντιστασιακοί, να έρχονται τώρα και να μας λένε, πόσο πολύ θέλουν το καλό μας! Ποσό αγαπούν την Ελλάδα! Πόσο νοιάζονται για τους Έλληνες και για το μέλλον τους.
Απλά είναι λίγο περίεργος, ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται. Μας είπαν πως ζούμε πολύ, και αυτό είναι κακό για τα ασφαλιστικά ταμεία, και για την πατρίδα μας, και μείωσαν τις συντάξεις ! Δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοούν. Ότι πρέπει να πεθαίνουμε πιο νωρίς, η ότι πρέπει να ζούμε χωρίς σύνταξη για όσο μας απομένει να ζήσουμε!
Μας είπαν πως αμοιβόμαστε πλουσιοπάροχα, κι αυτό δεν το αντέχει το κράτος μας, και μείωσαν τους μισθούς και τα επιδόματα! Τι θέλετε να μας πείτε καλοί μας φίλοι; Ότι πρέπει να εργαζόμαστε αμισθί, και να ζούμε στην εξαθλίωση, ότι η μιζέρια είναι αυτό που μας αξίζει, ότι η δυστυχία είναι το πεπρωμένο μας και πρέπει να το υπομείνουμε! Η πως δεν επιτρέπεται ο φτωχός να σηκώσει το κεφάλι του, και να κοιτάξει τον ήλιο, νομίζω πως αυτό το δικαιούνται όλοι! Νομίζω πως τα κράτη αποτελούνται από πολίτες, και δεν είναι απλά γραμμές στον χάρτη. Άρα δεν είναι δυνατόν εφόσον θέλετε το καλό του κράτους να μην θέλετε και το καλό των πολιτών! Τι να τα κάνετε τα βουνά, τις θάλασσες, τους κάμπους, τις πεδιάδες, τις λίμνες, τα δέντρα, τις ομορφιές της φύσης ! Χωρίς τους ανθρώπους, άχρηστα είναι. Τι να τα κάνετε τα εργοστάσια και τις επενδύσεις, ανθρώπους χρειάζεστε να δουλεύουν σε αυτά! Ανθρώπους υγιείς, ακμαίους, δυνατούς, με ηθικό, για να μπορούν να αποδίδουν, και πάνω από όλα καλά αμειβόμενους! Για να αισθάνονται και αυτοί δικαιωμένοι, και να μπορούν να κοιτάξουν τα παιδιά τους στα μάτια χωρίς να ντρέπονται! Τι να τα κάνεις τα εύφορα χωράφια χωρίς γεωργούς, τι να τις κάνεις τις σύγχρονες τριήρεις χωρίς κωπηλάτες, τι να τις κάνεις τις μοντέρνες πόλεις, χωρίς κατοίκους !
Μας είπαν πως ξοδεύουμε απερίσκεπτα τα φάρμακα. Επίσης πως ενοχλούμε πολύ τακτικά και χωρίς λόγο, τους γιατρούς και τα νοσοκομεία! Βέβαια ξέχασαν οι αδαείς πως πριν από λίγους μήνες, η ίδια η υπουργός της υγείας, είχε αναλάβει προσωπικά την εκστρατεία προώθησης και εξάντλησης των εμβολίων κατά της περίφημης νέας γρίπης! Ευτυχώς ανεπιτυχώς! Ξέχασαν πως έχοντας συμμαχήσει με τους δημοσιογράφους, πρώτη είδηση στα δελτία ειδήσεων επί μακρών, ήταν το πόσοι πέθαναν από την νέα γρίπη! Δεν έχουμε δει ακόμη, την ίδια ευαισθησία, για τους τρείς χιλιάδες συνανθρώπους μας που χάνουν την ζωή τους κάθε χρόνο στην άσφαλτο. Δεν έχουμε βέβαια δει κάποιον υπουργό, δημόσια να μας δείχνει το πως φοράμε την ζώνη ασφαλείας στα αυτοκίνητα. Αντίθετα με την υπουργό της υγείας, η οποία δημόσια μας έδειξε πως γίνεται το εμβόλιο κατά της νέας γρίπης! Ασφαλώς τότε και υπήρχε σοβαρός λόγος. Τα εμβόλια έπρεπε να ξεπουληθούν!

Ο πρόεδρος της διεθνούς σοσιαλιστικής, ο οποίος τώρα μας λέει πόσο φτωχή είναι η χώρα μας, πόσο μεγάλο είναι το χρέος μας, πως πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι ( παρεπιπτόντως την έκφραση αυτή την χρησιμοποιούσαν τον παλιό καιρό, οι προστάτες - προαγωγοί προς τις εκδιδόμενες πόρνες που ήλεγχαν ), πως πρέπει να κάνουμε θυσίες, εννοείται για το καλό μας ( δηλαδή το καλό των τραπεζών, των βιομηχάνων, των μεγαλογιατρών, των μεγαλοδημοσιογράφων, όλων αυτών των αδικημένων συνανθρώπων μας, που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τους αγγίξει η οικονομική κρίση, και τα αυστηρά νέα δημοσιονομικά μέτρα, εφόσον ούτως η άλλως πολύ δύσκολα τα φέρνουν βόλτα ), να βάλουμε πλάτη όλοι ανεξαιρέτως, ακόμη και τα περήφανα γηρατειά, ( Προσφιλής έκφραση του αείμνηστου πατέρα του προέδρου της διεθνούς σοσιαλιστικής, που τόσο συχνά χρησιμοποιούσε καθαρά για δημαγωγικούς λόγους ), άλλωστε τόσον καιρό απολάμβαναν τις πλούσιες παροχές του κράτους, εννοείται για το καλό μας. Συμπτωματικά ο πρόεδρος της διεθνούς σοσιαλιστικής, ήταν υπουργός των Εξωτερικών και όχι μόνο, σε προηγούμενες κυβερνήσεις της χώρας. Οι οποίες μας έλεγαν πόσο πλούσια χώρα είμαστε, μας έλεγαν για τους τρομερούς ρυθμούς ανάπτυξης που είχαμε πετύχει, μας έλεγαν πως χρειαζόμαστε εργατικά χέρια γι αυτό επιτρέπαμε την αθρόα είσοδο στην χώρα μας μεταναστών. Αυτές οι κυβερνήσεις, μας έλεγαν για το μικρό εξωτερικό χρέος της χώρας, για τον μηδενικό πληθωρισμό, την σταθερότητα της οικονομίας μας, η οποία είχε κατορθώσει να είναι ισότιμη και ανταγωνιστική των μεγάλων ευρωπαϊκών οικονομιών, της Γερμανίας, της μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και πολλών άλλων! Μας έλεγαν πως με το σπαθί μας και την αξία μας, καταφέραμε να ενταχθούμε στην ισχυρή Ευρωπαϊκή νομισματική Ένωση! Βέβαια δεν μας έλεγαν τίποτε, για το συντελούμενο έγκλημα εις βάρος του ελληνικού λαού. Το οποίο τώρα βλέπει το φως της δημοσιότητας, και με τόση αγωνία προσπαθούν όλοι να εξιχνιάσουν!
Τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιοι βουλευτές, οι ίδιοι υπουργοί, κυβερνούσαν και τότε και τώρα! Πότε μας έλεγαν άραγε αλήθεια τότε η τώρα; Θα το μάθουμε ποτέ; Θα μας το ομολογήσουν κάποτε; Πότε πραγματικά ήθελαν το καλό μας, τότε η τώρα; Ρητορικό το ερώτημά μου, κανείς άλλωστε δεν περιμένει κάποιους να μας απαντήσουν!
Ένα πράγμα έχει σημασία, και πρέπει να το καταλάβουμε καλά. Ο τι κάνουν αυτοί οι καλοί άνθρωποι, το κάνουν για το καλό μας! Εμείς είμαστε οι ξεροκέφαλοι, οι αδαείς, οι αμόρφωτοι που δεν μπορούμε να καταλάβουμε την τόσο φιλότιμη και κουραστική προσπάθεια, που κάνουν όλοι αυτοί! Εμείς είμαστε οι στενόμυαλοι, που δεν μπορούμε να καταλάβουμε, το ότι παραδώσαμε την διακυβέρνηση της χώρας μας στούς ξένους, δεν το κάναμε από ανικανότητα, αλλά από ζήλο, και αγάπη, για το καλό και το μέλλον της πατρίδας μας! Εμείς οι μικρόψυχοι δεν μπορούμε να καταλάβουμε το μεγαλείο του να δίνεις για την πατρίδα, μια σύνταξη, έναν μισθό, το δώρο των Χριστουγέννων, το επίδομα της άδειας, δεν αντιληφθήκαμε πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά για το καλό μας! Το πως θα ζήσουμε, το πως θα επιβιώσουμε, το πως θα σπουδάσουν τα παιδιά μας, το πως θα επισκεφθούμε έναν γιατρό δεν έχει καμιά σημασία μπροστά στο καλό της πατρίδας!

 

 

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ

Αν δεν μπορείς να είσαι ποταμός, ζωή να δίνεις με τα νερά σου, σε κάμπους, σε δάση, σε λιβάδια, σε χωριά, σε πολιτείες, γίνε ρυάκι. Γίνε ρυάκι να δροσίζεις τα πουλιά, τ’ αγρίμια, τους ταξιδευτές, τα ζωντανά του κουρασμένου του βοσκού, που πριν το λιόγερμα, στο τόπο το σωστό τους θέλει να ναι.
Αν δεν μπορείς να είσαι ήλιος, κι όλο τον κόσμο να φωτίζεις, γίνε αστεράκι. Γίνε αστεράκι και δώσε φως, σ’ αυτόν που από σένα περιμένει, απ’ το σκοτάδι να τον βγάλεις.

Αν δεν μπορείς να είσαι λεωφόρος , και διάβα πλατύ να γίνεσαι, λαών, στρατιών, εμπόρων, πραματευτών, δούλων κι’ αφεντάδων, γίνε μονοπάτι κι ατραπός. Γίνε μονοπάτι, κι ατραπός, βοήθα τον ταξιδευτή στον τόπο του να φτάσει, , τον μουσαφίρη, να επιστρέψει σπίτι του, κι αυτόν που χάθηκε, τον δρόμο του ξανά να βρει.
Αν δεν μπορείς να είσαι φλόγα, σπίτια, χωριά και πόλεις, ζωή και ζεστασιά να τους γεμίζεις, γίνε μια σπίθα. Γίνε μια σπίθα, κι αυτόν που μόνος με τις σκέψεις βασανίζεται, ζέστανέ του την ψυχή την παγωμένη.
Αν δεν μπορείς να είσαι δένδρο, με φυλλωσιά πυκνή, γέρους και μικρούς, στην σκέπη της δροσιάς σου ν’ αγκαλιάζεις, γίνε ένας θάμνος. Γίνε ένας θάμνος , δώσε αφορμή σ’ αυτόν που λαχταρά μα δεν γνωρίζει πως, την γύμνια του να κρύψει στο χορτάρι σου.
Μη φανταστείς πως η ζωή μπορεί εσύ να είσαι. Ούτε το φως, δεν είσαι εσύ, δεν γίνεται. Ούτε η βροχή, ο άνεμος κι η θάλασσα, μπορείς εσύ να είσαι, δεν γίνεται. Μα δεν είναι αυτό εσύ που έψαχνες. Ούτε και είναι αυτό που εγώ σου λέω.
Μπορείς να είσαι βογκητό κι αναπνοή βαθειά, μα όχι η ζωή. Μπορείς να είσαι ηλιαχτίδα, δεν γίνεται το φως εσύ να είσαι. Μπορείς να είσαι σφύριγμα στην χαραμάδα, μα όχι ο άνεμος. Μπορείς να είσαι η αύρα του μεσημεριού η ανάλαφρη, μα όχι η θάλασσα. Δροσοσταλιά του πρωινού, στης τριανταφυλλιάς τα ροδοπέταλα, μα όχι η βροχή.
Μη γίνεις ένα τίποτα, δεν θέλω. Και δεν νοιαστείς ποτέ και για κανέναν.
Μην γίνεις ένα τίποτα, δεν θέλω. Και δεν χαρείς, την θάλασσα, τον ήλιο, τον άνεμο και την βροχή.
Μην γίνεις ένα τίποτα, δεν θέλω.
Και η ζωή κάτω από το βλέμμα σου περάσει, κι εσύ στην άκρη του καλντεριμιού, ακόμη περιμένεις τα δώρα της να σου χαρίσει.
Μην γίνεις ένα τίποτα, δεν θέλω. Δεν θέλω τι είναι αγάπη να αγνοείς. Τι είναι ο πόνος, τι ναι η λύπη, τι ναι η χαρά να μην το ξέρεις.
Θέλω να ζεις και να γυρεύεις. Μαζί με όλους, μα και μόνος αν σου πρέπει. Τον ήλιο απέναντι θέλω πάντα να έχεις, και του βοριά το φύσημα, δύναμη πάντα να σου δίνει.
Της Άνοιξης τα χρώματα θέλω στα στήθια πάντα να φοράς, και του φεγγαριού η όψη και το φως, στα χείλη σου χαμόγελο.
Την θέρμη του Αυγούστου, θέλω η ψυχή σου πάντα να χει. Κι αν το στόμα σου ποτέ στεγνώσει, δροσιά του πρωινού να το γλυκάνει.
Μα ένα μόνο θα θελα ποτέ να μην συμβεί. Μην γίνεις ένα τίποτα, δεν θέλω.

Από την συλλογή  <Απέραντο λευκό>  του Κεραμιδά Κυριάκου

 

 

ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ

Χάσανε το χρώμα τους στο σημερινό δελτίο του Αλτερ, Χατζηνικολάου, Παυλόπουλος και Μακρή, μόλις η κυρία Κανέλη είπε γιατί να μην φύγουμε από το ευρό, και να επιστρέψουμε στην δραχμή, αν αυτό αποτελεί ανάχωμα στον επερχόμενο ραγιαδισμό των Ελλήνων.
Εγώ θα ήθελα να προσθέσω ένα ερώτημα ακόμη, προς τους αξιοπρεπέστατους δημοσιογράφους.
Μας δώσανε εκατόν δέκα δις ευρώ είπε η κυρία Μακρή, να μην δώσουμε κάποια ανταλλάγματα. Γιατί διαμαρτυρόμαστε είπε ο κύριος Παυλόπουλος, μπορούσαμε να βρούμε και από αλλού αυτά τα λεφτά. Άλλωστε τα περισσότερα από αυτά που κάνει ο Λοβέρδος, τα γράφει το μνημόνιο , είπε ο κύριος Χατζηνικολάου.
Αν προκειμένου να υπογραφεί το μνημόνιο και να μας δανείσουν χρήματα οι της τροικα μας λέγανε, κατεβάστε τα παντελόνια σας και τα φουστάνια σας, εσείς, οι γυναίκες σας και τα παιδιά σας, γιατί βάση της συμφωνίας, θα σας πηδάμε, δύο φορές την εβδομάδα, πρέπει να το κάνουμε αφού είναι για το καλό μας, όπως μας λέτε. Εσείς θα το κάνατε αν ήταν για το δικό σας καλό, άλλωστε τώρα ποια όλοι ξέρουμε, ότι το καλό μας δεν είναι το ίδιο με το δικό σας !

ΗΧΑΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

                      Ρουφάω τον αέρα των σελίδων.
                       Βρίσκω σκόνη σε κάθε σειρά.
   Τη φυσάω γιατί θέλω να ανακαλύψω, όλα να τα δώ.
                          Όμως είναι αμέτρητα.
                   Θα ψάξω με την άδεια μου ψυχή.
                    Έτσι ίσως μια στάλα να γεμίσει.

Η ΣΙΧΑΜΑΡΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΙΟ

Κατά καιρούς, έχω σιχαθεί και αηδιάσει πολύ έντονα, για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω νου καθημερινά.

   Δεν πίστευα ποτέ – νομίζοντας πως παρακολουθώ τα δρώμενα, και γνωρίζω στο περίπου τι συμβαίνει – πως θα έφτανα στο σημείο να τρομάξω, να μην πιστεύω, να λέω δεν μπορεί, σε ταινία τα βλέπω.  Έχω συγκλονιστεί τόσο, που πλέον αμφισβητώ, και τον  αέρα που ανασαίνω !

                                                                                                          Το δόγμα μου ήταν και είναι – θα παραφράσω τον Διογένη – στο σπίτι ενός δημοσιογράφου, δεν υπάρχει χώρος, παρά μόνο για να φτύσεις, και αυτός  είναι το πρόσωπό του ! Και όμως, με τον Γκιόλια  λυπήθηκα. Τον είχα για αντισυστημικό, για ελεύθερη φωνή και πένα, για άνθρωπο του χωρις διαπλοκή διαδικτύου. Αν όντως ήταν, αυτό που πίστευα δεν το ξέρω, και δεν με νοιάζει τώρα ποια.  Δεν θα μπω στον πειρασμό να τον κρίνω, από την στιγμή που δεν ξέρω και πολλά για αυτόν. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του.

   Μου έκανε κατ αρχάς εντύπωση, η στάση των καναλιών, και  των συναδέλφων του. Στα κεντρικά δελτία ειδήσεων τους οι περισσότεροι, στοιχειωδώς αναφέρθηκαν αφού ήταν το πρώτο θέμα τους ,και στην συνέχεια αφιέρωσαν, πολύ περισσότερο χρόνο, στον Σάλα και στις τράπεζες.

Μάλιστα κάποια κανάλια, όπου υπήρξε και εργαζόμενος ο εκλιπών, δεν διέκοψαν καν το πρόγραμμά τους, για να συνδεθούν ζωντανά, με το σημείο του συμβάντος. Κάποιοι άλλοι όπως ο  αποτυχημένος  ο Παπαγιάννης  στο <αποκαλυπτικό> δελτίο, είπε τρείς λέξεις, και μετά μπουρδολογούσε με τον Ντάσκα και τον Καρατζαφέρη. Ο επι δεκαπενταετία φίλος και συνεργάτης του Μάκης, πουθενά, ούτε δήλωση. Αα βέβαια, έβγαλε ανακοίνωση συμπαράστασης, προς την οικογένεια, από την ιστοσελίδα του,  όπως κάνουν οι πρωθυπουργοί ! Και  υπήρξαν και κάποιοι, που είπαν, να γιατί πρέπει να προσέχουμε τι λέμε και τι κάνουμε.

   Θα μου πείτε μέχρι εδώ, όλα καλά που είναι το φριχτό. Μόλις διαβάσετε, το άρθρο του Τέλογλου  στην ιστοσελίδα  protagon, και στην συνέχεια, την επιστολή του Γκιόλια προς τον Τριανταφυλόπουλο, θα καταλάβετε, πως η φρίκη τελιομό δεν έχει !!!

 

 

ΣΙΩΠΗ ΠΑΝΤΟΥ

     Τρομοκρατική ενέργεια,  αντιεξουσιαστών η φασισμός και παρακράτος;  Εγκληματική ενέργεια η προσπάθεια επιβολής τρόμου στην κοινωνία , και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, από τα προβλήματα της καθημερινότητας;  Δολοφονία για λόγους εκδίκησης και προσωπικών διαφορών,  η προσπάθεια περιορισμού της ελεύθερης έκφρασης, που παρέχει το διαδίκτυο; Συνειδητός ήρωας  και  θύμα των αντιλήψεων,  και του διαφορετικού μοντέλου ενημέρωσης που πρέσβευε, η εξιλαστήριο θύμα,  και παράπλευρη απώλεια σε έναν πόλεμο μεγαλοσυμφερόντων,  εκδοτών και δημοσιογράφων;

   Πολλά τα ερωτήματα και τα ερωτηματικά.  Δεν ξέρω αν κάποια,  κάποτε απαντηθούν.  Ο χρόνος θα το δείξει,  και η ιστορία θα επιβεβαιώσει το αληθές  των εικασιών. Το θέμα είναι,  ότι η  ζημιά έχει ήδη γίνει. Πρώτον, η εν ψυχρώ με δέκα έξι σφαίρες, στυγερή  δολοφονία, ενός αθώου συμπολίτη μας. Ένας άνθρωπος είναι νεκρός,  και κανείς δεν μπορεί να απαντήσει στο γιατί, τουλάχιστον προς το παρών.  Η κοινωνία φοβισμένη και σαστισμένη. Οι πολίτες προβληματισμένοι,  και επιφυλακτικοί αναροτώνται, και τώρα τι;

   Ο ανθρώπους της διπλανής πόρτας, σκληρά εργαζόμενος, πατέρας, σύζυγος, με στόχους και όνειρα,  χαμηλών τόνων σε γενικές γραμμές,  μη επιφανής  και αναγνωρίσιμος τηλεοπτικός αστέρας,  θύμα τρομοκρατίας!!!

                                                     Μα οι τρομοκράτες και οι αντιεξουσιαστές,  διαχρονικά και όχι μόνο στην Ελλάδα,  είχαν στόχο τον ισχυρό.                                                            Τα θύματά τους,  προσπαθούσαν να είναι πάντα,  πρόσωπα ταυτόσημα με την εξουσία. Με την πολιτική και οικονομική ισχύ, και την δύναμη της αναγνωρισιμότητας. Άτομα με δύναμη πολιτική και οικονομική, που καταδυνάστευαν τις ελευθερίες των πολιτών,  και χειραγωγούσαν,  την κοινή γνώμη προς όφελος της εκάστοτε εξουσίας.    Πρόσωπα που εκμεταλλευόντουσαν την επαγγελματική τους αναγνωρισιμότητα, η οποία τους έδινε την δυνατότητα διαπλοκής, με συμφέροντα και κατεστημένο. Πάντα προσπαθούσαν να έχουν,  το αίσθημα της κοινής γνώμης,  το αίσθημα του αδικημένου και καταπιεσμένου πολίτη,  με το μέρος τους!                                                                                                               Υποτίθεται πως είναι,  οι εκφραστές της πάλης,  κατά των εξουσιών.  Κατά της κρατικής,  πολιτικής,  και οικονομικής καταπίεσης!

   Ασφαλώς και ο Γκόλιας,  δεν ήταν πρότυπο στοχοποίησης αντεξουσιαστών. Θα πουν κάποιοι, μα ήταν διαπλεκόμενος, ήταν χρόνια δίπλα σε αυτούς που κινούν τα νήματα. Ήξερε πράγματα, και δεν βγήκε ποτέ να τα πει. Πιθανόν να είναι και έτσι. Ο Γκιόλιας δεν ήταν το σύστημα, δεν ήταν η διαπλοκή, ο επιφανής, ο προκλητικός, ο αναγνωρίσιμος.  Εάν δεν είχε συμβεί το τραγικό περιστατικό της δολοφονίας του, οι περισσότεροι δεν θα μαθαίναμε ποτέ το όνομα του.

   Όσο κι αν προσπάθησαν,  συντονισμένα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης,  και ιδιαίτερα η τηλεόραση,  να πείσουν την κοινή γνώμη ότι πρόκειται για τρομοκρατικό χτύπημα,  έχω την εντύπωση πως δεν τα κατάφεραν.  Όσο και αν προσπάθησε, αρκετά φιλότιμα ομολογώ,  η κρατική μηχανή,  να πείσει την κοινή γνώμη, πως σε δύο ώρες είχαν καταφέρει,  να κάνουν οριστική ταυτοποίηση των όπλων που χρησιμοποιήθηκαν, και των βολίδων που βρέθηκαν, στον τόπο της δολοφονίας.  Καθώς επίσης να έχουν  ιατροδικαστικό αποτέλεσμα,  ενώ σε άλλες περιπτώσεις για τις ίδιες ενέργειες περιμέναμε ημέρες,  νομίζω πως δεν κατάφεραν να πείσουν κανέναν!  

    Η δεύτερη συνέπεια του γεγονότος της δολοφονίας,  του εν λόγω δημοσιογράφου,  είναι εξίσου σοβαρή.  Το πλήγμα που δέχτηκε η ενημέρωση,  και η περιβόητη ελεύθερη διακίνηση ιδεών,  είναι ανεπανόρθωτο! Πιθανόν ο Έλληνας,  και η ελληνική κοινωνία γενικότερα,  να μην είναι αρκετά εξοικειωμένοι με το διαδίκτυο.  Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα,  να μην μπορούν όλοι σήμερα να καταλάβουν την σοβαρότητα του γεγονότος.  Τι σημαίνει  να κλείνει μία ιστοσελίδα το μπλογκ <troktiko> συγκεκριμένα, ιδρυτής του οποίου ήταν ο Σωκράτης Γκιόλιας ,  την οποία επισκεπτόντουσαν για να ενημερωθούν,  η να καταγγείλουν,  παράπονα, ατασταλίες, και οτιδήποτε άλλο μπορεί να συμβεί στην καθημερινότητα του καθενός, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων! Τι  σημαίνει,  να στερήσεις σε όλον αυτόν τον κόσμο,  το δικαίωμα της πρόσβασης,  στην δημόσια διαμαρτυρία.  Να τους στερήσεις,  έστω αυτό το δημόσιο βήμα  του διαδικτύου,  που τους έδινε η συγκεκριμένη ιστοσελίδα,  για να εκφραστούν και να εκφράσουν! Στην ουσία,  αφαιρείς την φωνή από  όλον αυτόν τον κόσμο,  και του στερείς το δικαίωμα έκφρασης.  Το συγκλονιστικό είναι,  πως αυτό έγινε με δέκα έξι σφαίρες! Και όπως είπε κάποιος συνεργάτης του <τροκτικο>,  δέκα έξι σφαίρες είναι πολλές, και τρομάζουν τον οποιονδήποτε!

Και όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ δεν έχουν στεγνώσει ακόμη τα δάκρια, για την δολοφονία του αξιωματικού Βασιλάκη. Του στενού συνεργάτη και φίλου του υπουργού δημόσιας τάξης. Ακόμη δεν έχει καταλαγιάσει, ο φόβος, η έκπληξη, η απορία του κόσμου, για το ότι χτυπήσαν το κράτος  μέσα στην καρδιά της κρατικής μηχανής! Ακόμη δεν έχει απαντηθεί το πως και το  γιατί!

   Πως είναι δυνατόν,  τα δύο αυτά πρόσωπα που ταξικά και κοινωνικά είναι απέναντι, πρεσβεύουν διαφορετικές αξίες και αρχές,  να επελέγησαν και να δολοφονήθηκαν για τον ίδιο σκοπό.  Για τον <αγώνα> κάποιων κατά της εξουσίας!

   Δηλαδή τι να περιμένουμε τώρα;  Ένα μαζικό τυφλό χτύπημα; Με πολλά και αθώα θύματα, για να είναι πιο εντυπωσιακό; Για να φοβίσει περισσότερο; Μου το αναφέρουν πολλοί  αυτό.  Και ομολογώ πως το σκέφτηκα  κι εγώ. Όταν ο σκοπός είναι η διασπορά του πανικού στην κοινωνία,  όλα είναι πιθανά.  Τότε η βία είναι τυφλή.  Το μόνο που ενδιαφέρει είναι η επίτευξη του στόχου!

   Μόνο τα φασιστικά καθεστώτα  στοχοποιούν ανεξάρτητους κοινωνικής  τάξης, επαγγέλματος,  ηλικίας,  ιδιότητας.  Μόνο στα φασιστικά καθεστώτα απώτερος στόχος είναι η τρομοκράτηση των πολιτών.  Κατά την διάρκεια της χούντας μόνο  θυμάμαι  αστυνομικούς και δημοσιογράφους, στρατιωτικούς και καλλιτέχνες να συλλαμβάνονται και να φυλακίζονται μαζί!  Μόνο τότε όλες οι εφημερίδες γράφανε τα ίδια ακριβώς πράγματα. Όλοι οι δημοσιογράφοι, συμφωνούσαν με τις κινήσεις του κράτους, γιατί ήταν επιβεβλημένες λόγο της κρισιμότητας των καταστάσεων. Κάτι μου θυμίζουν όλα αυτά.  Θα πει κάποιος όμως,  εάν είχαμε χούντα εσύ κύριε δεν θα μπορούσες να γράψεις αυτά που γράφεις.  Μα δεν είμαι σίγουρος πως και τώρα μπορώ.  Δεν ξέρω αν η φωνή μου αύριο αποκτήσει δύναμη, και γίνει κραυγή,  και  περάσει στα χείλη και άλλων, πολλών, τι θα γίνει; 

   Δεν ξέρω τι να πω πραγματικά.  Έχω πολλά ερωτηματικά,  όπως και πολλοί άλλοι.  Δεν μπορεί όμως.  Δεν επιτρέπεται στην Ελλάδα που γέννησε τη Δημοκρατία και τον πολιτισμό, να έχουν οι πολίτες τέτοιου είδους ερωτηματικά!

   Αδέρφια καλημέρα. Αν σας κούρασα συγχωράτε με. Να τα πω θέλω σε κάποιον, και δεν ξέρω σε ποιον. Καλή δύναμη εύχομαι σε όλους, και μην σταματάτε να φωνάζετε

Υ.Γ.

Καζαντζάκης

Ερχόμαστε από μιά σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μιά σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος

 

 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΓΑΛΕΡΕΣ

Έχουν περάσει πολλά χρόνια, από τότε που ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά, με τον επαγγελματικό χώρο που λέγεται κέτερινγκ. Καταρχάς πρέπει να σας πω, πως το ιδιαίτερο στο συγκεκριμένο νόμισμα είναι το ότι έχει τρεις πλευρές ενώ όλα τα άλλα νομίσματα έχουν δύο. Εχουμε την πρώτη πλευρά, που είναι ο πελάτης, το άτομο που κάνει την δεξίωση, αυτός που πληρώνει. Αυτός μπορεί να είναι κάποιος μεγαλοαστός, ο οποίος έχει ξαναδεί το έργο πολλές φορές, μια και του το επιτρέπει η οικονομική άνεσ


η, ξέρει αρκετές από τις λεπτομέρειες του όλου σκηνικού, και κατά συνέπεια ξέρει εν πολλής τους όρους του παιχνιδιού. Μπορεί να είναι, ο άρτι αφηχθής στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας, ο οποίος από την στιγμή που η ζωή του τα έφερε βολικά, να έχει σαν γνώμονα το << με τα λεφτά μου και την κυρά μου >> πόσο μάλλον όλους εσάς, που σας καλοπληρώνω για να περάσω καλά ένα βράδι. Μπορεί να είναι ο καθημερινός βιοπαλαιστής, ο οποίος ζήλεψε τον τρόπο που διασκεδάζουν οι έχοντες. Μπορεί να είναι ο οικογενειάρχης, που τον έπεισε η σύζυγος του η τα παιδιά του, ότι έτσι πρέπει να γίνει. Μπορεί να είναι κάποιος που για να γευτεί αυτήν την << χαρά >>, και να μπορέσει να την πληρώσει, πήρε ένα δάνειο, πούλησε κάποιο χωράφι η οικόπεδο, παρακάλεσε κάποιους να τον βοηθήσουν, και πιθανόν να δουλεύει πολλά χρόνια για να ξεπληρώσει το τίμημα της χαράς ( μια και στην εποχή μας οι χαρές, όποιες και αν είναι αυτές, πληρώνονται και ακριβά ). Ειλικρινά σας λέω μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω, γιατί όλοι αυτοί που αποτελούν την πρώτη πλευρά του νομίσματος, όλοι αυτοί που σας περιέγραψα πιο πάνω, όλοι αυτοί που οργανώνουν την δεξίωση γιατί υποτίθεται θέλουν να γιορτάσουν την χαρά τους, αποτελούν την πολύ δύσκολη και προβληματική όψη του νομίσματος. Άργησα να καταλάβω γιατί ενώ θα έπρεπε να έρθουν χαμογελαστοί και ευδιάθετοι ερχόντουσαν σκυθρωποί και όλο νεύρα. Ενώ θα έπρεπε να είναι χαρούμενοι και γεμάτοι όρεξη για γλέντι, αυτοί αντιθέτως ήταν σχεδόν πάντα κατηφής και έτοιμοι να τσακωθούν με τον οποιονδήποτε χωρίς λόγο. Με αδιανόητα κακή διάθεση , με διάθεση για συνεχείς άστοχες παρατηρήσεις, παρανοικές απαιτήσεις, επιθετικοί, προσβλητικοί, αγχωμένοι, προκλητικά αγενείς και γεμάτοι οργή. Κάποιοι από εσάς πιθανόν να πείτε πως είμαι υπερβολικός στην περιγραφή μου. Κάποιοι άλλοι να σκεφθείτε πως πιθανόν να έχω πολλά απωθημένα μέσα από την συναλλαγή με όλους αυτούς. Σας βεβαιώνω πως δεν είναι καθόλου μα καθόλου έτσι. Άλλωστε εγώ, αφενός μετά από τόσα χρόνια σε αυτήν την δουλειά, έχω ταυτιστεί με την άποψη που λέει πως << ο πελάτης έχει πάντα δίκιο >>, και αφ ετέρου, στόχος μου είναι να περιγράψω μέσα από προσωπικές εμπειρίες, ένα παράξενο και ιδιόρρυθμο στάτους που επικρατεί σε μία δραστηριότητα που συμβαίνει δίπλα μας και μετέχουν σε αυτό από το δικό τους μετερίζι, με τον τρόπο τους, και για τους δικούς τους λόγους χιλιάδες άνθρωποι . Και όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλαδάρα μας, στην Ελλάδα του 2009, της Ευρωπαικής ένωσης, του ευρώ και της νομισματικής ενοποίησης. Ας πάμε όμως στην δεύτερη πλευρά του νομίσματος. Την όψη αυτή αποτελούν όλοι αυτοί που δραστηριοποιούνται στον χώρο του Κέτερινγκ από την πλευρά του επιχειρηματία.
Πολλοί από αυτούς, είναι μεγάλοι επιχειρηματίες, με αξιοζήλευτους ισολογισμούς και σημαντικά κέρδη. Αλλοι προσπαθούν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς, μέσα από την συγκεκριμένη δραστηριότητα. Κάποιοι άλλοι, απλά υπάρχουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, γιατί δεν ξέρουν Η δεν μπορούν για γραφειοκρατικούς λόγους να απαλλαγούν από τον βραχνά που τους ταλαιπωρεί. Όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες, ανεξάρτητα από το οικονομικό αποτέλεσμα
που κατάφερε ο καθένας να έχει μέσα από την επιχειρηματική του δραστηριότητα, έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Καταρχάς όλοι τους είναι πολλοί εργατικοί. Όλοι τους συνήθως έχουν πολύ καλές δημόσιες σχέσεις. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι τυχοδιώκτες, θρασείς, και αδίστακτοι. Πολύ γρήγορα αντελήφθησαν το ανύπαρκτο νομικό πλαίσιο του κράτους μας, το οποίο συχνά και τεχνηέντως καταπατούν, τον ανύπαρκτο έλεγχο από την πλευρά των δημοσίων υπηρεσιών, και την παντελή έλλειψη συνδικαλιστικού κινήματος των εργαζομένων.Γρήγορα κατάλαβαν πως οι μηχανισμοί και τα γρανάζια του κράτους έχουν όλη την καλή διάθεση να βοηθήσουν αυτόν που προσπαθεί για το καλύτερο. Αρκεί βέβαια να λιπαίνονται σωστά ( το συνθετικό λάδι από ότι μου έχουν πει είναι το καλύτερο ) Ο ανταγωνισμός που τώρα πια είναι πολύ μεγάλος, δύσκολος, σκληρός, και αμείλικτος είναι ένα πρόβλημα. Η τακτική της αντιμετώπισης του προβλήματος αυτού, είναι απ όλους η ίδια. Υπόσχονται τα πάντα, χαρίζουν παροχές, εμπλουτίζουν την προσφορά, εννοείται μειώνοντας το τελικό τίμημα, έτσι απλά επειδή έχουν εκτιμήσει βαθιά τον συγκεκριμένο πελάτη. Ασφαλώς και υπάρχουν και υπάρχουν και σοβαροί επιχειρηματίες οι οποίοι παρέχουν σωστό αποτέλεσμα, και είναι συνεπείς σε αυτά που υπόσχονται. Έστω και αν τα κοινά χαρακτηριστικά που προανέφερα δεν παύουν να είναι κοινά. Το αποτέλεσμα λοιπόν αυτής της συναλλαγής άλλες φορές είναι αστείο, και άλλες φορές είναι τραγικό. Τα σπασμένα τα πληρώνουν κάποιοι άλλοι, κάποιοι τρίτοι όπως γίνεται συνήθως, οι τρίτοι που αποτελούν και την τρίτη και τελευταία πλευρά του νομίσματος που περιγράφω. Η πλευρά αυτή είναι το έμψυχο δυναμικό όλων αυτών των επιχειρήσεων. Είναι όλοι αυτοί που με την υποχωρητικότητα και την ανεκτικότητα τους γίνονται πρόσφορο έδαφος στο να ανθεί ο τυχοδιωκτισμός. Που γίνονται κινητήρια δύναμή στο να πλουτίσουν κάποιοι θρασείς αδαείς και ανεπάγγελτοι σε βάρος του ιδρώτα, του κόπου και του μόχθου κάποιων άλλων. Όλοι αυτοί που εν ονόματη του αδιεξόδου της ανεργίας, και της πρόσκαιρης οικονομικής ανάγκης, όλοι αυτοί που για ασήμαντα οικονομικά μικρό οφέλη, γίνονται η αφορμή και το δικαίωμα για την καταπάτηση στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων και βασικών εργασιακών κατακτήσεων δεκαετιών. Κάποιοι από αυτούς αποφασίζουν, η είναι υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων ( αν και εγώ υποστηρίζω πως άμοιρος ευθυνών δεν υπάρχει ) να γίνουν οι κωπηλάτες της γαλέρας. Κάποιοι άλλοι στο όνομα μίας γραβάτας η ενός κοστουμιού διαλέγουν τον ρόλο του σκλάβου που χτυπά το ταμπούρλο και δίνει τον αριθμό, ξεχνούν πως και αυτοί σκλάβοι είναι έστω χωρίς την αλυσίδα στο πόδι. Στο τέλος του ναύλου και οι δύο την ίδια τύχη θα έχουν. Εάν η γαλέρα δεν βουλιάξει στα ανοιχτά του ωκεανού και φτάσει τελικά στο λιμάνι, σκλάβοι θα ξαναπουληθούν σε άλλον αφέντη.

Το κετερινγκ είναι ένας ιδιόρρυθμος εργασιακός χώρος με δικούς του κανόνες, μερικοί εκ των οποίων μας γυρίζουν χιλιάδες χρόνια πίσω. Με παράξενους όρους, πολλοί από τους οποίους κρατάνε αιώνες, πιθανόν από την εποχή των σκλάβων. Με δύσκολες συνθήκες, αυταρχικές απαιτήσεις, και γενικότερα ένα καθεστώς βγαλμένο από αλλοτινές εποχές.
Το Κέτερινγκ Είναι το επάγγελμά του ανεπάγγελτου. είναι ο ορισμός της αναξιοκρατίας.
Είναι ο εργασιακός χώρος όπου επικρατρί το καθεστώς του <<ότι πεις αφέντη >>. Αυτός που έχει τα λεφτά κάνει τα πάντα, χωρίς όρια και φραγμούς. Εκεί όπου ο <<δυνατός >>εξουσιάζει και έχει δίκιο, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην ζούγκλα με τα άγρια ζώα. Ένας χώρος όπου επιβιώνουν οι υποταγμένοι, οι δυστυχείς, οι ανήμποροι, οι διανοητικά καθυστερημένοι, Οι τεμπέληδες, οι ανεπάγγελτοι, και οι οσφυοκάμπτες. Επειδή όμως μπορεί να σας κούρασα με τον υπερβολικό και σύνθετο πρόλογό μου, θα αρχίσω σιγά σιγά να σας διηγούμαι την ιστορία μου. Όλα όσα θα σας πω είναι γεγονότα, είναι αληθινά, και όχι κάποιο σύγχρονο παραμύθι. Είναι μια πραγματικότητα σκληρή και αδυσώπητη. Μια καθημερινότητα που κάποιοι αισθάνονται τυχεροί γιατί την ζουν, Ενώ κάποιοι άλλοι την βιώνουν σαν εφιάλτη και σαν αναγκαστική παραίσθηση.

 

 

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ

Σάββατο δέκα επτά του Οκτώβρη . Έχει πάει η ώρα δυο και μισή, έχω πάρει τα φάρμακα μου και ετοιμάζομαι να ξαπλώσω. Συγχωρήστε μου το λεπτομερές της περιγραφής ,πιθανώς να μην αρμόζει σε μια επιστολή αυτού του είδους. Επιτρέψτε μου απλώς, στην προσπάθεια να εκφραστώ και να περιγράψω τα συναισθήματα που νοιώθω αυτήν την στιγμή και σας βεβαιώνω πως είναι πολύ έντονα, πολύ όμορφα, μοναδικά και πάνω από όλα αληθινά
και στον ενθουσιασμό που με διέπει αισθανόμενος πως μέσα από αυτό το γράμμα συνομιλώ μαζί σας, να μην είμαι τυπικός στους κανόνες σύνταξης. Άλλωστε δεν θέλω να γράψω μια έκθεση ιδεών, αυτά που νοιώθω βαθειά στην ψυχή μου για σας θέλω να σας γράψω, και αυτό όπως θα λέγατε και εσείς δεν μπαίνει σε καλούπια, ούτε περιορίζετε από στερεότυπα



Χρόνια σας γνωρίζω, σας ακούω, και σας θαυμάζω. Πάντα έλεγα, και πολλές φορές μάλιστα κατηγορήθηκα γι αυτό, Πως αν δεν υπήρχατε εσείς, λίγοι θα ήξεραν τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Γκάτσο, τον Ρίτσο, και τόσους άλλους που εσείς, τους δώσατε φωνή, τους κάνατε ρυθμό, τους κανατε τραγούδι και τους βάλατε στο στόμα και στα χείλη κάθε Ελλήνα. Όλους αυτούς που μέσα από τα τραγούδια σας ,έγιναν σύμβολα αγώνα, έγιναν καυμός και δίκιο του εργάτη, παράπονο του αδικημένου, έγιναν επανάσταση και λαχτάρα για λευτεριά, έγιναν θρήνος και μοιρολόι της πονεμένης μάννας, χαρά και γλέντι των κοριτσιών και των παλικαριών, Η φωνή μιας χώρας, ενός έθνους, ενός λαού, φωνή του Ελλήνα. Θα έλεγα, πως κάθε Έλληνας θα πρέπει να νιώθει περήφανος για σας.
Θα πρέπει να καμαρώνουμε γιατί υπάρχουν ακόμη Έλληνες. Έλληνες σαν κι εσάς. Έλληνες όπως μας τους περιγράφει ο Ηρόδοτος, ο Όμηρος, ο Θουκυδίδης. Μεγάλοι άνδρες με αρχές, με ιδανικά, με πιστεύω, με αξίες.Άνδρες που δεν έγιναν ποτέ υπόχείρια κανενός. Πόντα θάυμαζα την προσπάθεια που κάνατε μέσα από την μουσική σας, αλλά και μέσα από τον δημόσιο λόγο σας , να πείσετε τους Ελλήνες ότι αυτά που μας ενώνουν, είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Αυτά για τα οποία θα πρέπει να προσπαθήσουμε, είναι πολύ μεγάλα για να τους δίνουμε τόσο μικρή σημασία.
Αν μου ζητούσαν με μία λέξη να περιγράψω το πάθος για την λευτεριά, Θα έλεγα την λέξη ΜΙΚΗΣ. Και αν μου ζητούσαν με μια λέξη να περιγράψω την αγάπη για την πατρίδα, θα ήταν ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ .
Κλείνοντας θα ήθελα να σας ευχαριστήσω, γιατί όλα αυτά τα χρόνια μας δώσατε τόσα πολλά χωρίς να ζητήσετε τίποτα . Μας μάθατε πράγματα χωρίς να προσπαθήσετε καθόλου. Ελπίζουμε, πιστεύουμε, και είμαστε ελεύθεροι απλά επειδή ζείτε και εσείς μαζί μας.

Με εκτίμηση Κυριακός. 

Δεν πάει άλλο

Δεν πάει άλλο.
Πολλές φορές στην ζωή μου, έχω σιχαθεί, έχω αηδιάσει, έχω κάνει εμετό αλήθεια σας λέω , με την υποκρισία και τον φαρισαϊσμό όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών. Αλλά και με την παραπληροφόρηση, την παραποίηση καταστάσεων και γεγονότων, τα κροκοδείλια δάκρυα, και τον προπαγανδιστικό λόγο, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, και ιδιαίτερα της τηλεόρασης.

Αυτού όμως που συνέβη σήμερα, ήταν πραγματικά εξωπραγματικό και εξοργιστικό. Ξεπέρασε κάθε όριο λογικής, ξεπέρασε κάθε όριο υποκρισίας, αν θέλετε ξεπέρασε και κάθε όριο αρωστημένης φαντασίας.
Είμαι σίγουρος πως σήμερα κάθε αγνός Έλληνας, κάθε ελληνική οικογένεια, στενοχωρήθηκε πραγματικά μέσα από την ψυχή τους. Είμαι σίγουρος πως πολλοί από εμάς σήμερα δάκρυσαν, στενοχωρήθηκαν, αναρωτήθηκαν γιατί άραγε, γιατί τρείς νέοι άνθρωποι έχασαν την ζωή τους; Τρείς νέοι άνθρωποι την ώρα που εργαζόντουσαν, την ώρα που πιθανόν και αυτοί θα ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για τα νέα δυσβάστακτα μέτρα που επιβάλλει η κυβέρνηση Παπανδρέου στον ελληνικό λαό, χωρίς να φταίνε σε τίποτα έχασαν την ζωή τους.
Τρείς μάνeς σήμερα περίμεναν τα παιδιά τους να γυρίσουν στο σπίτι από την δουλειά τους. Αντί όμως για αυτό, τις φώναξαν για να αναγνωρίσουν τις σορούς των αδικοχαμένων παιδιών τους σε κάποιο νεκροτομείο. Τρείς οικογένειες από σήμερα, θα ντυθούν στα μαύρα , δεν θα γελάσουν ποτέ ξανά. Το ποιός φταίει δεν τους ενδιαφέρει και πολύ αυτήν την στιγμή. Εκείνο που σκέφτονται είναι ότι τα δικά τους παιδιά δεν έφταιξαν σε τίποτα, δεν πείραξαν ποτέ κανέναν, δεν ήταν πράσινα, κόκινα οι γαλάζια, ήταν τα παιδιά τους. Για αυτούς τους χαροκαμένους γονείς, λίγη σημασία έχει αν φταίει το συλλαλητήριο, αν φταίνε οι κουκουλοφόροι που παρεισέφρησαν σε αυτό, αν φταίει η Αστυνομία που δεν περιφρουρούσε αρκετά την συγκεκριμένη Τράπεζα που εννοείται πως θα γινόταν στόχος για κάποιους , αν φταίει η εργοδοσία που άνοιξε το κατάστημα σε μια μέρα που θα γινόταν μία μεγάλη λαϊκή συγκέντρωση, όπου παραδοσιακά οι τράπεζες γίνονται στόχος διαφόρων αντιδράσεων . Άλλοστε θα γίνουν έρευνες, θα προσαχθούν ύποπτοι, θα εξεταστούν μάρτυρες, θα εξεταστούν τα αποκαλυπτικά βίντεο τον Κάμερων, και κάποια στιγμή θα βρεθεί η αλήθεια που θα βολεύει κάποιους. Κάποια στιγμή θα ανακοινωθούν οι ένοχοι, από κάποιον υπουργό Δημοσίας τάξεως, ο οποίος περιστοιχιζόμενος από άλλα στελέχη της τότε πολιτικής ηγεσίας, φουσκώνοντας σαν παγώνια και καμαρώνοντας σαν λιράτες κότες, θα μας ανακοινώσουν τα αποτελέσματα!
Το ίδιο δεν έγινε και με τους τρείς αξιωματικούς που χάθηκαν στα Ιμια; Το ίδιο δεν έγινε και με τον Γρηγορόπουλο; Το ίδιο δεν έγινε και με τα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη; Το ίδιο δεν έγινε και με το Σάμαινα;
Άκουσα τον κύριο Ευθυμίου σήμερα στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΛΤΕΡ, έτοιμος να κλάψει να δηλώνει την συντριβή του για το τραγικό γεγονός που συνέβη σήμερα. Τον είδα να λέει σχεδόν βουρκωμένος ότι ένας τρόπος μόνο υπάρχει να αποφύγουμε τέτοιου είδους γεγονότα. Να σταματήσουν οι εργαζόμενοι, οι Έλληνες πολίτες, οι συνταξιούχοι, αυτοί που αισθάνονται ότι αδικούνται να διαμαρτύρονται και να διαδηλώνουν με συλλαλητήρια και πορείες. Μάλλον είχε ξεχάσει, ότι πριν από λίγη ώρα, η κυβέρνηση στην οποία ανήκει, είχε ανακοινώσει μέτρα τα οποία προκάλεσαν μετά από πολλά χρόνια τέτοια πρωτοφανή οργή στον ελληνικό λαό, με αποτέλεσμα να τον αναγκάσει να βγει στούς δρόμους για να φωνάξει και να διεκδικήσει το δίκιο του. Η κυβέρνηση και το κόμμα του κυρίου Ευθυμίου, είναι αυτή που στερεί την ελπίδα από χιλιάδες εργαζομένους νέους. Είναι αυτή που στερεί το δικαίωμα στην ζωή από χιλιάδες συνταξιούχους, οι οποίοι ούτως η άλλως με μεγάλη δυσκολία κατάφερναν να επιβιώνουν. Αυτή είναι η κυβέρνηση των προεκλογικών υποσχέσεων, και των μετεκλογικών αποκεφαλισμών. Αυτή είναι η κυβέρνηση της πράσινης ανάπτυξης, και των πράσινων θέσεων εργασίας δηλαδή με άλλα λόγια των πρασινων αλόγων για να μην πω τίποτε άλλο. Αυτή είναι η κυβέρνησή του δεν θα πληρώσει ο φτωχός και ο χαμηλόμισθος, της κοινωνικής Δικαιοσύνης, της ανακατανομής του πλούτου, είναι η κυβέρνηση η οποία ήξερε που είναι τα λεφτά και ποιοι τα έχουν. Τότε που έλεγε αυτά βέβαια, δεν μας είχε εξηγήσει πως εννοούσε εμάς, τους χαμηλοσυνταξιούχους και τους χαμηλόμισθα εργαζόμενους. Δεν είχαμε καταλάβει τότε πως εμείς είμαστε οι κλέφτες, εμείς είμαστε αυτοί που φέραμε την χώρα σε αυτό το σημείο, σε αυτήν την κατάντια. Δεν μας είχε πει πως από εμάς θα έπαιρνε τα χρήματα για να στηρίξει την ελληνική οικονομία. Κύριε Ευθυμίου Φαρισαίε υποκριτή, εσείς κυβερνούσατε τόσες δεκαετίες και συγκεκριμένα εσείς ήσασταν υπουργός κατ επανάληψη και σε πολλές κυβερνήσεις. Σταματήστε επιτέλους να ξεφτιλίζετε την ιδιότητα του βουλευτή. Πάψετε επιτέλους να είστε προκλητικός και αναιδής. Πότε θα καταλάβετε ότι και η ξεφτίλα έχει όρια. Άκουσα τον συνομιλητή του από την νέα Δημοκρατία τον κύριο Δένδια να δηλώνει και αυτός συντετριμμένος. Εσείς αγαπητέ φίλε της νέας Δημοκρατίας, δεν θα έπρεπε να μιλάτε καθόλου. Θα έπρεπε πρώτα από όλα να πάτε στην Μονή Βατοπεδίου στο Αγιο όρος, να βρείτε τον Άγιο πατέρα Μοναχό Εφραίμ, να εξομολογηθείτε τα αμαρτήματά σας και να ζητήσετε άφεση αμαρτιών από τον Θεό. Γιατί οι άνθρωποι δεν υπάρχει περίπτωση να σας συγχωρήσουν ποτέ. Και ξέρετε γιατί, γιατί έχετε χαρακτηριστεί η κυβέρνηση του Μπαϊρακτάρη, της ταβέρνας και της μάσσας, η κυβέρνηση του γύρου, του τζατζικιού, και του play station. Και οι δύο έκαναν πραγματικά φιλότιμες προσπάθειες, να μας πείσουν για το ποιός φταίει λιγότερο από τον άλλον για αυτά που συμβαίνουν σήμερα.
Ακουσα επίσης τον κύριο Παυλόπουλο, που είναι σχολιαστής του κεντρικού δελτίου ειδήσεων, να εξανίσταται για αυτά που συνέβησαν σήμερα. Ο κύριος Κώνστας ήταν πολύ στεναχωρημένος, με την ταξιδιωτική οδηγία που εξέδωσε η Βουλγαρία για την χώρα μας. Σε κάποιο άλλο δελτίο ειδήσεων του Μέγκα συγκεκριμένα, ο κύριος Πρετεντέρης και ο κύριος Τσίμας να δηλώνουν πόσο στεναχωριούνται για την εικόνα της χώρας μας, με τα σημερινά επεισόδια να μεταφέρονται από τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία, στο εξωτερικό.
Κάπου είδα τον κύριο Γεωργιάδη, τον σύζυγο της κυρίας Μανωλίδου ,και βουλευτή, για όσους δεν κατάλαβαν για ποιον μιλάω, να εκρήγνυται κατά των κομμουνιστών, επειδή κάνουν απεργία οι λιμενεργάτες , και γιατί ανάρτησαν πανό διαμαρτυρίας κατά των κατεστημένων στην Ακρόπολη.
Όσο για τον ΣΚΑΙ, μπράβο τους, πραγματικά αντικειμενικοί. Ούτε λίγο ούτε πολύ. είπαν πώς έπεσε το ευρώ, βουτιά στα χρηματιστήρια παγκοσμίως, πτωχεύει η Πορτογαλία, λιώνουν οι πάγοι, έφτασε η συντέλεια του κόσμου με λίγα λόγια, εξ αιτίας του σημερινού συλλαλητηρίου στην Αθήνα.
Έλεος αδέρφια. Οχι άλλη ενημέρωση. Λυπηθείτε μας, φτάνει τόση αντικειμενικότητα. Μην κλαίτε άλλο για μας, αφήστε μας μόνους μας να κλάψουμε. Σταματήστε να υπερασπίζεστε εσείς τα δικαιώματα μας, άλλωστε δεν είναι τα ίδια με τα δικά σας. Πάψτε να νοιάζεστε για το μετερίζι του φτωχού, δεν σας πάει, δεν το κάνετε καλά, δεν ανήκετε σε αυτό το ξέρουν όλοι ποιά.
Κανείς σας δεν πως διακόσιες χιλιάδες Έλληνες πολίτες, βγήκαν στούς δρόμους για να διαμαρτυρηθούν κατά των απάνθρωπων και σκληρών μέτρων της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Κανείς σας δεν εξερράγη, και δεν εξανέστη, κατά των πολιτικών και στελεχών της κυβέρνησης Παπανδρέου, που φιλοξενούσατε στα κανάλια σας, για τα μέτρα που σας έλεγαν ότι θα εφαρμόσουν.
Κανένας δεν ρώτησε, όλους αυτούς τους καρεκλοκένταυρους πολιτικούς της κυβέρνησης Παπανδρέου, πως θα επιβιώσει ο φτωχός, πώς θα πληρώσει το ενοίκιο του, πώς θα πληρώσει την δόση του δανείου του, πως θα ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του. Τι πρέπει να κάνουμε όλοι εμείς, που μας κόβετε δύο και τρείς μισθούς. Να στέλνουμε τους λογαριασμούς της δεη, της ευδαπ, των τραπεζών στους πολιτικούς για να μας τους πληρώσουν, η να τους στέλνουμε σε όλους εσάς τους μεγάλοδημοσιογράφους.
Μέχρι τώρα ξέραμε πως υπάρχουν εμπορικά και οικονομικά καρτέλ. Τώρα πια έχουμε και δημοσιογραφικού καρτέλ. Για πρώτη φορά βλέπουμε ένα τόσο αρραγές δημοσιογραφικό μέτωπο να προσπαθεί να στηρίξει μια κυβέρνηση. Για πρώτη φορά όλοι μαζί προσπαθούν να μας πείσουν, πως οι επιλογές της κυβέρνησης είναι μονόδρομος. Συγχαρητήρια κύριοι, ξεχάσατε αυτό που επικαλούνται τόσα χρόνια όλοι οι πολιτικοί και εσείς μαζί, ότι στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Μού στερείται το δικαίωμα να ζήσω εγώ και η οικογένειά μου. Δεν σας το επιτρέπω αυτό, και θα προσπαθήσω να το αποτρέψω με κάθε τρόπο. Ακόμη και με την ίδια μου τη ζωη. Να χάσεις την ζωή σου αγωνιζόμενος είναι προτιμότερο και αξιοπρεπές από το να ζεις υποταγμένος και εξευτελισμένος.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΔΑ

Είναι τραγικό, να βλέπεις νέους ανθρώπους, να υπερασπίζονται το δικαίωμα στην μιζέρια. Να διεκδηκούν τόσο φανατικά, την ανασφάλιστη, κακοπληρωμένη, και εξευτελιστική εργασία,λες και είννα, η χρυσή, μοναδική, επαγγελματική, ευκαιρία της ζωής τους. Δεν ξέρω τι να πω τα έχω ειλικρινά χαμένα. Γιατί άραγε όλοι αυτοί οι άνθρωποι παλεύουν για μία θέση stage; Γιατί παρακαλούν τον κάθε αρμόδιο και αναρμόδιο, λες και πρόκειται για μία << θέση στον ήλιο >>. Είναι δυνατόν όλοι αυτοί, να έχουν, σαν μπούσουλα, το σφάξε με αγά μου να αγιάσω .Μα τόση υποτέλεια, κρίμα δεν είναι βρε παιδιά; Θα πει βέβαια κάποιος, ότι υπάρχει μεγάλη ανεργία, ότι υπάρχει τεράστιο πρόβλημα στο να βρείς δουλειά. Πολλοί άνθρωποι, ίσως και ολόκληρες οικογένειες, περιμένουν πως και πως αυτά τα λίγα χρήματα, για να καλύψουν κάποιες πολύ βασικές ανάγκες τους. Τα καταλαβαίνω όλα αυτά, όπως καταλαβαίνω ότι το μέγεθος του προβλήματος δεν είναι ίδιο για όλους. Σαφώς και το Κάθε σπίτι, κρύβει διαφορετικό δράμα. Βεβαίως και ο καθένας, ξέρει το δικό του πρόβλημα. Ασφαλώς τα σχόλια και η φιλοσοφία, είναι περιττά, ενοχλούν, εκνευρίζουν, όταν τα πιάτα είναι άδεια!
Αναρωτιέμαι όμως και εγώ που πάντα θαύμαζα τους Ελλήνες. Πάντα θαύμαζα τον Περικλή, τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη, πάντα θαύμαζα τον Μιλτιάδη, τον Αλέξανδρο, τον Λεωνίδα, τον Θεμιστοκλή. Πάντα θαύμαζα, το << η ταν η επί τας >>, το << μολών λαβέ >>το << ου πόσοι αλλά που >> Δηλαδή την ψυχή, την ανδρεία, την γενναιότητα, τις αξίες, και τα τδανικά όλων αυτών.
Τι έγινε η υπερηφάνεια μας; Τι έγινε η αξιοπρέπειά μας; Που είναι η ελπίδα μας για το αύριο; Που είναι η ελπίδα μας για μια καλύτερη ζωή, τι έγιναν τα όνειρά μας;
Για σκεφθείτε όλους αυτούς, που αγωνίστηκαν για το πενθήμερο, για το οκτάωρο, για τις αργίες, για την Πρωτομαγιά, για καλύτερες συνθήκες εργασίας, σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για ένα καλύτερο αύριο, αύριο που αποτελεί το δικό μας σήμερα.Όλοι αυτοί αγωνίστηκαν, για να έχουμε εμείς δικαίωμα στην εργασία, δικαίωμα στην διεκδίκηση, δικαίωμα στην απεργία, δικαίωμα στην ζωή, δηλαδή δικαίωμα στο να δικαιούμαστε.
Δεν έχω την απαίτηση, αν και θα το ήθελα πολύ, να σκέφτονται όλοι τόσο βαθυστόχαστα. Θλίβομαι όμως πολύ όταν σκέφτομαι πως έχουμε κάνει ελπίδα μας το τίποτα.
Κάποτε κάποιος μου είπε. Μάοε στην ζωή σου να έχεις σκοπό, στόχους, άποψη. Μάθε να αγωνίζεσαι για αυτά γιατί όποιος πάψει να παλεύει και να υπερασπίζεται την άποψη του παύει να είναι άνθρωπος παύει να ζει.
Δεν πρέπει ποτέ να πάψουμε να πιστεύουμε σε αξίες. Όποιος χάνει την πίστη του χάνει το νόημά για την ζωή. Αλίμονο αν φτάσουμε στο σημείο να θεωρούμε τυχερό και προνομιούχο τον φυλακισμένο επειδή η φυλακή του εξασφαλίζει στέγη και τροφή. Ασφαλώς και υπάρχει ελπίδα. Ελπίδα χωρίς χρώμα μπλε, πράσινο, κόκκινο, η μαύρο. Ο ήλιος δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει, και να μας λούζει με το υπέροχου φως του.
Το χάραμα πάντα θα σημαίνει τον ερχομό της καινούργιας ημέρας. Τον θρήνο της μεγάλης Παρασκευής θα τον διαδέχεται πάντα η χαρά της Ανάστασης

ΓΙΑΤΙ

Με όπλα της "Σέχτας Επαναστατών" η δολοφονία

   Νέα τροπή στην υπόθεση της δολοφονίας του δημοσιογράφου, Σωκράτη Γκιόλια, 37 ετών, τα ξημερώματα, έξω από το σπίτι του στην Ηλιούπολη, καθώς η βαλλιστική εξέταση «έδειξε» επανεμφάνιση της Σέχτας Επαναστατών.

    Και στις τρεις ένοπλες επιθέσεις, που είχαν πραγματοποιήσει, στο παρελθόν, μέλη της οργάνωσης , χρησιμοποιήθηκαν τα δύο πιστόλια, με τα οποία δολοφονήθηκε ο Σωκράτης Γκιόλιας.


    Όπως ανακοινώθηκε από την αστυνομία, από τον τόπο της επίθεσης περισυνελέγησαν 16 κάλυκες, διαμετρήματος 9 mm "παραμπέλουμ". Οι 13 έχουν πυροδοτηθεί από το ίδιο όπλο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για τη δολοφονία του υπαρχιφύλακα της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, Νεκτάριου Σάββα, στις 17 Ιουνίου 2009, στα Πατήσια. Τρεις έχουν πυροδοτηθεί από το 9άρι πιστόλι -διαφορετικό από το προηγούμενο- το οποίο χρησιμοποιήθηκε και αυτό στην ίδια δολοφονία, καθώς και στις ένοπλες επιθέσεις κατά του Αστυνομικού Τμήματος Κορυδαλλού, στις 3 Φεβρουαρίου του 2009 και κατά του τηλεοπτικού σταθμού «ΑLΤΕR» στις 17 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους.

    Επίσης, οι κάλυκες από το συγκεκριμένο πιστόλι ταυτίζονται με κάλυκα, που είχε βρεθεί επάνω στο μνήμα του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, μία μέρα μετά την επίθεση στο ΑΤ Κορυδαλλού, μαζί με την προκήρυξη για ανάληψη ευθύνης για τη συγκεκριμένη ενέργεια.

    Την προανάκριση για την υπόθεση ανέλαβε η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία.

    Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, οι δράστες που ήταν πιθανότατα τρεις, πυροβόλησαν με δυο πιστόλια των εννέα χιλιοστών και το θύμα δέχθηκε συνολικά δεκαέξι σφαίρες.

    Οι δράστες φορούσαν στολές, που δεν έχει διευκρινιστεί εάν ήταν αστυνομικές, της Δημοτικής Αστυνομίας, ή υπαλλήλων σεκιούριτι.

    Ο ένας χτύπησε το κουδούνι του δημοσιογράφου που έμενε στο δεύτερο όροφο, στην οδό Δαιδάλου 21, μαζί με τη σύζυγό του και το μόλις τριών ετών παιδί τους και του είπαν, ότι χτυπούσε ο συναγερμός του αυτοκινήτου του, γι'αυτό και κατέβηκε μέσα στη νύχτα να δει τι είχε συμβεί.

    Καθώς όμως βγήκε από το ασανσέρ και άνοιξε την πόρτα της εισόδου της πολυκατοικίας, οι δράστες τον γάζωσαν με τα δύο πιστόλια και διέφυγαν με ΙΧ αυτοκίνητο.

    Το αυτοκίνητο το οποίο είχε κλαπεί το προηγούμενο Σάββατο από τον Αλιμο, βρέθηκε καμένο λίγο αργότερα στη συμβολή των οδών Βουλιαγμένης και Λεωνιδίου, σε απόσταση περίπου ενάμιση χιλιομέτρου από τον τόπο της δολοφονίας.

    * Στις 16.30 το μεσημέρι θα τελεστεί από τον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων στην Ηλιούπολη η νεκρώσιμος ακολουθία για τον δημοσιογράφο Σ.Γκιόλια.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙΑΔΑΣ

Δυστυχώς για όλους μας, ο κύβος ερίφθει. Το περιβόητο ασφαλιστικό, δεν είναι πλέον ένα προσχέδιο προς συζήτηση, αλλά μία οδυνηρή πραγματικότητα, για όλους τους Έλληνες. Κανείς δεν έχει αντιληφθεί, την τραγική καθημερινότητα που επιφυλάσσουν σε όλους μας, αυτές οι αλλαγές. Γνωρίζω πως είναι το θέμα όλων των συζητήσεων, τον τελευταίο καιρό, των απανταχού Ελλήνων. Το συζητούσαμε, εξοργιζόμαστε, αναθεματίζαμε, το αντιμετωπίζουμε σαν ένα κακό ενδεχόμενο. Έχω την εντύπωση,.....
πως όταν θα το βιώσουμε, θα αντιληφθούμε το μέγεθος του δράματος. Τα συγκεκριμένα μέτρα, δεν στάθηκαν σε τίποτε και δεν σεβάστηκαν κανέναν. Προγραμματισμός και σχέδια μιας ζωής, τινάζονται ξαφνικά στον αέρα. Υπάρχουν άνθρωποι, που θα πρέπει να εργαστούν, μέχρι και δεκαπέντε χρόνια περισσότερο, από ότι υπολόγιζαν. Αφαιρέθηκαν τα χρήματα από προυπολογισμούς οικογενειών, τα οποία δεν πήγαιναν σε κάποια Τράπεζα για κατάθεση, αλλά για αποπληρωμή κάποιου στεγαστικού, καταναλωτικού δανείου, η άλλων υποχρεώσεων. Αν έχουμε ξαναπεί πολλές φορές. Πιθανόν κάποιος να πει, τι να κάνουμε βρε αδερφέ, δεν θα μας σκοτώσουν κιόλας, θα το ξεπεράσουμε. Κι όμως αν το καλοσκεφτούμε, πρόκειται περί εξόντωσης. Βιολογικής και ψυχολογικής. Αν σκεφτούμε πως μητέρες ανηλίκων παιδιών πρέπει να εργάζονται μέχρι το εξηκοστό έτος, πιθανόν και το εξηκοστό πέμπτο. Οικοδόμοι, ελαιοχρωματιστές, ηλεκτρολόγοι, πρέπει να ανεβαίνουν και να εργάζονται επάνω στις σκαλωσιές μέχρι τα εξήντα πέντε. Οι σύζυγοι και μητέρες αναπήρων, πρέπει να φροντίσουν από εδώ και πέρα, και τον άνθρωπό τους να περιθάλπουν, και παράλληλα να εργάζονται, για να επιβιώσουν. Μέχρι πρόβλεψη, για την εργασία των ανηλίκων έχουμε από το νέο ασφαλιστικό. Εάν όλα αυτά, δεν αποτελούν την βιολογική εξόντωση μιας κοινωνίας, και την εξαθλίωση και ισοπέδωση της ψυχικής Ισορροπίας ενός λαού, τι περισσότερο κακό πρέπει να γίνει; Έχω την εντύπωση, πως αυτό το συνταξιοδοτικό, είναι ένας σύγχρονος καιάδας. Όσο για τις γυναίκες, και τις μητέρες, έχουμε μετά από εκατοντάδες χρόνια ξανά έναν ιδιότυπο Ζάλογγο!

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙΑΔΑΣ

Δυστυχώς για όλους μας, ο κύβος ερίφθει. Το περιβόητο ασφαλιστικό, δεν είναι πλέον ένα προσχέδιο προς συζήτηση, αλλά μία οδυνηρή πραγματικότητα, για όλους τους Έλληνες. Κανείς δεν έχει αντιληφθεί, την τραγική καθημερινότητα που επιφυλάσσουν σε όλους μας, αυτές οι αλλαγές. Γνωρίζω πως είναι το θέμα όλων των συζητήσεων, τον τελευταίο καιρό, των απανταχού Ελλήνων. Το συζητούσαμε, εξοργιζόμαστε, αναθεματίζαμε, το αντιμετωπίζουμε σαν ένα κακό ενδεχόμενο. Έχω την εντύπωση,.....
πως όταν θα το βιώσουμε, θα αντιληφθούμε το μέγεθος του δράματος. Τα συγκεκριμένα μέτρα, δεν στάθηκαν σε τίποτε και δεν σεβάστηκαν κανέναν. Προγραμματισμός και σχέδια μιας ζωής, τινάζονται ξαφνικά στον αέρα. Υπάρχουν άνθρωποι, που θα πρέπει να εργαστούν, μέχρι και δεκαπέντε χρόνια περισσότερο, από ότι υπολόγιζαν. Αφαιρέθηκαν τα χρήματα από προυπολογισμούς οικογενειών, τα οποία δεν πήγαιναν σε κάποια Τράπεζα για κατάθεση, αλλά για αποπληρωμή κάποιου στεγαστικού, καταναλωτικού δανείου, η άλλων υποχρεώσεων. Αν έχουμε ξαναπεί πολλές φορές. Πιθανόν κάποιος να πει, τι να κάνουμε βρε αδερφέ, δεν θα μας σκοτώσουν κιόλας, θα το ξεπεράσουμε. Κι όμως αν το καλοσκεφτούμε, πρόκειται περί εξόντωσης. Βιολογικής και ψυχολογικής. Αν σκεφτούμε πως μητέρες ανηλίκων παιδιών πρέπει να εργάζονται μέχρι το εξηκοστό έτος, πιθανόν και το εξηκοστό πέμπτο. Οικοδόμοι, ελαιοχρωματιστές, ηλεκτρολόγοι, πρέπει να ανεβαίνουν και να εργάζονται επάνω στις σκαλωσιές μέχρι τα εξήντα πέντε. Οι σύζυγοι και μητέρες αναπήρων, πρέπει να φροντίσουν από εδώ και πέρα, και τον άνθρωπό τους να περιθάλπουν, και παράλληλα να εργάζονται, για να επιβιώσουν. Μέχρι πρόβλεψη, για την εργασία των ανηλίκων έχουμε από το νέο ασφαλιστικό. Εάν όλα αυτά, δεν αποτελούν την βιολογική εξόντωση μιας κοινωνίας, και την εξαθλίωση και ισοπέδωση της ψυχικής Ισορροπίας ενός λαού, τι περισσότερο κακό πρέπει να γίνει; Έχω την εντύπωση, πως αυτό το συνταξιοδοτικό, είναι ένας σύγχρονος καιάδας. Όσο για τις γυναίκες, και τις μητέρες, έχουμε μετά από εκατοντάδες χρόνια ξανά έναν ιδιότυπο Ζάλογγο!

Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ

Ένοπλοι γαζώνουν στην κυριολεξία, το αστυνομικό τμήμα της Αγίας Παρασκευής. Αστυνομικός δέχεται επίθεση από αντιεξουσιαστές, τον ξυλοκοπούν, του αφορούν το περίστροφο και άλλα αντικείμενα. Αυτοσχέδιος μηχανισμός εκρήγνυται, και σκοτώνει νεαρό αλλοδαπό ρακοσυλλέκτη. Έκρηξη γίνεται κάτω από την μύτη δεκάδων αστυνομικών ....
στον Κορυδαλλό. Έκρηξη στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης, που πραγματικά από θαύμα δεν προκάλεσε θύματα. Τρείς νεκροί, την ημέρα των διαδηλώσεων, κατά των μέτρων της τρόικα, στην Τράπεζα Μαρφίν. Μάλιστα η ηγεσία του υπουργείου της <<προστασίας του πολίτη>>, δήλωνε τότε, ξέρουμε ποιοι είναι οι δολοφόνοι και γρήγορα θα τους συλλάβουμε. Ένας νεκρός τώρα, στο ίδιο το υπουργείο Δημοσίας τάξεως, γιατί ντρέπομαι να το αποκαλώ <<προστασίας του πολίτη>>.
Στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Αθηνάς, Σοφοκλέους, στην Σωκράτους, Ευριπίδου, Γερανίων και αλλού, δεν μπορεί να διανοηθεί να περπατήσει, όχι το βράδι, αλλά κατά την διάρκεια της ημέρας άνθρωπος. Μετά την Δύση του Ηλίου, οι περισσότεροι κλειδαμπαρώνονται μέσα στα διαμερίσματά τους. Οι ληστείες τραπεζών, οι διαρρήξεις κατοικιών, οι επιθέσεις σε πεζούς και ανυποψίαστους πολίτες είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη, των δελτίων ειδήσεων.
Πολλά τα ερωτήματα. Ποιους πολίτες τελικά προστατεύει αυτό το υπουργείο, όταν δεν μπορεί να προστατέψει ούτε καν αυτούς που εργάζονται μέσα στο κτίριο του. Πώς είναι δυνατόν αυτός ο υπουργός, να φιγουράρει στις πρώτες θέσεις δημοφιλίας, που κατά καιρούς μας παρουσιάζουν κάτοικοι. Πως είναι δυνατόν αυτός ο υπουργός, να κρίνεται από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, από τους παραγωγικότερους. Πως είναι δυνατόν αυτός ο υπουργός να είναι ακόμη στην θέση του, να μην έχει την ευθιξία, μετά από την χθεσινή ξεφτίλα, γιατί περί ξεφτίλας πρόκειται όταν σου βάζουν στο ίδιο σου το γραφείο, να παραιτηθεί. Τι έχει αλήθεια να πει αυτή η κυβέρνηση, στις οικογένειες των τριών αδικοχαμένων παιδιών στην Μαρφίν, στα παιδιά του αστυνομικού Βασιλάκη που τόσο άδικα έφυγε χθες. Ότι έχουμε τον αξιολογότερο υπουργό, ότι γνωρίζουμε ποιοι είναι οι δράστες και σύντομα θα τιμωρηθούν.

ΜΑΥΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

Προς τον υπουργό εργασίας
Προς τον υπουργό των οικονομικών
Αξιότιμε κύριε.
Αφορμή για να συντάξω αυτήν την επιστολή, ήταν η πολύωρη προσπάθεια που έκαναν, για να επικοινωνήσω πρώτα με το δέκα πέντε δεκαεπτά, το τηλέφωνο καταγγελιών για φοροδιαφυγή, και στην συνέχεια με κάποια επιθεώρηση εργασίας. Δυστυχώς στάθηκε αδύνατον έστω και αν προσπάθησα πολλές μέρες, και για πολλές ώρες να επικοινωνήσω με αυτά τα τηλέφωνα.....
Σκέφτηκα πως είναι αδιανόητο, σε μια περίοδο που όλοι καταγγέλλουν την φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή σαν τις βασικές αιτίες της κατάρρευσης της χώρας, να μην απαντούν οι δύο αρμόδιοι φορείς. Από την άλλη πάλι, αναλογίζεται κανείς όταν γίνεται προσπάθεια να καταλυθεί κάθε εργασιακό δικαίωμα, ποιός ο λόγος να υφίστανται οι επιθεωρήσεις εργασίας. Ποιον να υπερασπιστούν, και ποιο δικαίωμα. Ποιανού την καταγγελία να διεκπεραιώσουν, και έναντι τίνος.
Ακούω πολύ τακτικά τον πρωθυπουργό, και διάφορους υπουργούς της κυβέρνησης, να μιλούν για διάφορα αδικήματα σε παρελθόντα χρόνο. Τι θέλω να πω. Για παράδειγμα λένε, γινόταν φοροδιαφυγή, γινόταν εισφοροδιαφυγή, ο κόσμος δούλευε ανασφάλιστος, κλέβανε διάφοροι, είναι δυνατόν να λέγονται τέτοια πράγματα, δηλαδή όλα αυτά δεν υφίστανται σήμερα.
Και τι κάνει αυτή η κυβέρνηση, για να τα αντιμετωπίσει, έστω και στοιχειωδώς όλα, αυτά.
Όλοι γνωρίζουμε, πως οι περισσότερες εκδηλώσεις - δεξιώσεις - γάμων, για πρακτικούς λόγους γίνονται το καλοκαίρι. Ήδη εδώ και αρκετό διάστημα κάθε τριήμερο που περνά, εννοώ Παρασκευή Σάββατο Κυριακή, γίνονται - δεν θα μιλήσω για όλη την Ελλάδα - μόνο στην Αττική εκατοντάδες γάμοι και βαπτίσεις. Χιλιάδες εργαζόμενοι χρειάζονταν για να διεκπεραιωθούν αυτές οι εκδηλώσεις. Όλοι τους εργάζονται ανασφάλιστοι, όλοι τους εισπράττουν χωρίς να αποδίδουν τους φόρους που τους αντιστοιχούν. Από την άλλη πλευρά βέβαια το ίδιο αδίκημα διαπράττουν, εννοείται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό και κλίμακα, και όλοι αυτοί οι εκάστοτε εργοδότες. Που δεν πληρώνουν ούτε μία δραχμή φόρο που τους αναλογεί για τους μισθούς των εργαζομένων, και για το αντίστοιχο δικό τους εισόδημα. Δεν πληρώνουν ούτε μισή δραχμή για τις εισφορές όλων αυτών, μια και όλοι τους είναι ανασφάλιστοι. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, για να μην είμαι απόλυτος, οι περισσότεροι εξ αυτών, είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Θα πει κάποιος, μα τι κακό κάνουν οι άνθρωποι, προφανώς κάνουν μια δεύτερη δουλειά γιατί δεν τους φτάνουν τα χρήματα του μισθού τους.
Ασφαλώς θέτοντας το θέμα έτσι, δεν κάνουν κανένα κακό, όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας. Το κακό που κάνουν είναι πως εξυπηρετούν όλους αυτούς τους εργοδότες, που τους ενδιαφέρει, να έχουν ανασφάλιστους εργάτες. Και εκμεταλλευόμενοι, την ανάγκη των εργαζομένων για επιβίωση, η την απληστία τους για περισσότερα χρήματα, εύκολα κάνουν την δουλειά τους, χωρίς να επιβαρύνονται, με εισφορές και φορολογία. Το δεύτερο είναι, μια μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια, πως ο δημοσίους υπαλλήλους απαγορεύεται από τον νόμο να δουλεύει και αλλού. Για αυτό άλλωστε φρόντισε το κράτος να του παρέχει μόνιμη και συνεχή εργασία. Για αυτό φρόντισε το κράτος, να εργάζεται τις ώρες που ορίζει ο νόμος, γι αυτό φρόντισε το κράτος μας να μη χάνει κάθε αμοιβή που δικαιούται βάσει του νόμου. Σε αντίθεση με πολλούς ιδιωτικούς υπαλλήλους που εδώ και πολλά χρόνια, λαμβάνουν πολύ λιγότερα από αυτά που ορίζουν οι συλλογικές συμβάσεις. Δεν του επιτρέπει ο νόμος, να εργάζεται αλλού, του δημοσίου υπαλλήλου, όχι για να τον τιμωρήσει, αλλά για να μπορεί να προσέρχεται ξεκούραστος, και την ώρα που πρέπει, στην εργασία για την οποία έχει προσληφθεί, και να κάνει με όρεξη και συνέπεια το καθήκον του, έναντι των συμπολιτών του. Δεν θέλω να στοχοποιήσω καμιά κοινωνική ομάδα, και πρόθεσή μου δεν είναι αυτή. Αυτόματα όμως δημιουργείται ένα τεράστιο κοινωνικό θέμα. Αν λάβουμε υπ όψιν, ότι πάνω από διακόσιες πενήντα χιλιάδες ημερομίσθια γίνονται στα διάφορα Κέτερινγκ και κτήματα - χώρους εκδηλώσεων - στην Αττική κάθε χρόνο. Τα ζητούμενα εν προκειμένω είναι δύο. Πρώτον όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι εάν εργαζόντουσαν νόμιμα, θα είχαμε μια τεράστια ροή χρημάτων προς ασφαλιστικά ταμεία, αλλά και προς την Εφορία. Το δεύτερο ζητούμενο είναι πως από τη στιγμή που όλοι αυτοί, δεν μπορούν να εργάζονται και το κάνουν παράνομα και καταχρηστικά, εκμεταλλευόμενοι την ανυπαρξία των κρατικών ελέγχων, και την παντελή απουσία, των αρμόδιων κρατικών φορέων και μηχανισμών, γιατί να μην εργαζόντουσαν στην θέση τους χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι επί μακρόν είναι άνεργοι.
Γνωρίζει το υπουργείο και οι αρμόδιοι φορείς, την συγκεκριμένη κατάσταση; Αν το γνωρίζει, αντιλαμβάνεται το μέγεθος και την έκταση του προβλήματος; Έχει γίνει κάτι προς αυτήν την κατεύθυνση; Αν όχι προτίθενται οι αρμόδιοι να κάνουν κάτι; Αν ναι ας μας πουν τι είναι αυτό που θα κάνουν, για να πατάξουν την μαύρη και παράνομη εργασία στον συγκεκριμένο κλάδο. Άλλωστε με την κάθε τρόπο, και προς κάθε κατεύθυνση, η κυβέρνηση διαμηνύει, πως θέλει τους πολίτες ενεργός. Αυτό ασφαλώς και δεν σημαίνει, πως πρέπει να περιμένω ξάγρυπνος στο μπαλκόνι μου, για να δω μήπως κάνει κάποια ατασταλία ο γείτονάς μου, και στην συνέχεια να τον καταγγείλω. Αυτό λέγεται ρουφιάνος, δωσίλογος. Αναφέρομαι σε μία συγκεκριμένη κατάσταση, η οποία συνεχώς επιδεινούνται. Το να πω τα ονόματα από πενήντα catering που δραστηριοποιούνται στον χώρο, νομίζω πως δεν είναι δική μου δουλειά. Η το να αναφερθώ σε εκατοντάδες χώρους εκδηλώσεων - κτήματα - που φιλοξενούν διάφορες εκδηλώσεις, στην περιοχή της Αττικής, είναι άλλων δουλειά να τα εντοπίσουν. Εγώ καταδεικνύω ένα φαινόμενο, σαν ενεργός πολίτης, που πλήττει σοβαρά κράτος και πολίτες! Από εκεί και πέρα με αγωνία θα περιμένω, να δω πως το κράτος αντιμετωπίζει τις καταγγελίες των πολιτών, και πως λειτουργούν τα αντανακλαστικά των φορέων.
Παρόμοιο καθεστώς, με ανασφάλιστους εργαζόμενους, και πάλι δημοσίους υπαλλήλους - βλέπετε οι δημόσιοι υπάλληλοι, κουράζονται πολύ λιγότερο στην εργασία τους από ότι ένας οικοδόμος για παράδειγμα, η ένας αχθοφόρο, η ένας ελαιοχρωματιστής - επίσης έχουν και μιλιά ελαστικότητα στην προσέλευση και αναχώρηση στην εργασία τους, σε σχέση με το ωράριό τους. Αυτό τους δίνει μια σχετική άνεση, έναντι των άλλων εργαζομένων, να μπορούν να κάνουν και μια δεύτερη δουλειά, έχουμε και σε άλλους κλάδους. Πολλοί νυχτερινοί και όχι μόνο ρεσεψιονίστ, σε διάφορα ξενοδοχεία είναι διπλοθεσίτες. Οι περισσότεροι φυλακές, θυρωροί ιδιαίτερα οι νυχτερινοί, διαφόρων εργοστασίων και μεγάλων επιχειρήσεων εργάζονται και κάπου αλλού. Πολύ ταμίες και πορτιέρηδες σε νυχτερινά, μαγαζιά είναι εργαζόμενοι και κάπου αλλού. Και βέβαια είναι πολύ διαφορετικό, το να κάνει κάποιος τον αχθοφόρο στην λαχαναγορά, για να συμπληρώσει το εισόδημά του με διακόσια ευρώ τον μήνα, και κάτι άλλο το να κάνεις τον μετρ των δεξιώσεων σε κάποιο Κέτερινγκ η νυχτερινό κέντρο, και να αμείβεται με είκοσι και είκοσι πέντε χιλιάδες τον χρόνο, υποτίθεται από την δεύτερη συμπληρωματική εργασία σου!
Από τέτοιου είδους κινήσεις και πρακτικές, πάντα κατά την γνώμη μου, θα έπρεπε να ξεκινά το συμμάζεμα του κράτους. Και όχι βέβαια, και σε καμιάπερίπτωση, από την περικοπή των μισθών, των επιδομάτων και των συντάξεων.

ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ;;;

 Ποιος πρόεδρος και ποιας δημοκρατίας, θα δεχτεί να υπογράψει ένα διάταγμα ντροπής; Πως θα υπογράψει ο άνθρωπος αυτός, την καταδίκη ενός λαού; Ποιος πολιτικός άνδρας, και δη ο ανώτατος πολιτιακός θεσμός, θα δεχτεί να συναινέσει στο κατά δεκαετίες πισωγύρισμα του λαού του; Ποιος πρόεδρος δημοκρατίας θα δεχτεί να υπογράψει κάτι, που το πήγανε απευθείας σε αυτόν για υπογραφή, επειδή δεν τολμούσαν να το περάσουν από την Βουλή; Ο θεσμός ο οποίος είναι η δικλίδα και η διαφύλαξη της δημοκρατίας, πως θα δεχτεί να κάνει κάτι τόσο αντιδημοκρατικό; Εν ονόματη ποιας αξίας δεν αρνείται και να παραιτηθεί. Δεν ξέρει ο αξιότιμος πρόεδρος, ότι στην πολιτική, δεν δικαιούται κανείς να είναι διακοσμητικός.
Διαβάστε κύριε πρόεδρε της Ελληνικής δημοκρατίας τι προτίθεστε να υπογράψετε !

Σύμφωνα με το σχέδιο του προεδρικού διατάγματος ''Ρυθμίσεις Εργασιακών θεμάτων για τις ανάγκες εφαρμογής προγράμματος σταθερότητας της Ελληνικής Οικονομίας,'' οι αλλαγές έχουν ως εξής:

- Αύξηση ορίου ομαδικών απολύσεων. Τα όρια καθορίζονται ως εξής:

α) για επιχειρήσεις που απασχολούν από 20 έως 150 εργαζόμενους μπορούν να απολύουν μέχρι έξι εργαζόμενους το μήνα
β) για επιχειρήσεις που απασχολούν πάνω από 150 εργαζόμενους το ποσοστό των απολύσεων διαμορφώνεται στο 5% και μέχρι 30 εργαζόμενους το μήνα
γ) για τις αποζημιώσεις η πρόταση του υπουργείου Εργασίας προβλέπει τη μείωση από ένα μήνα έως τέσσερις το πολύ της περιόδου προειδοποίησης πριν την απομάκρυνση ενός υπαλλήλου
- Αποζημιώσεις:
Εάν ο εργοδότης προειδοποιήσει τον εργαζόμενο εγγράφως τόσους μήνες όσο τα μηνιάτικα που δικαιούται ως αποζημίωση, τότε το ποσό της αποζημίωσης μειώνεται στο μισό. Με την πρόταση του υπουργείου, δηλαδή τον περιορισμό του χρόνου προειδοποίησης, η αποζημίωση θα μειώνεται έως και 50%, αφού ο εργοδότης θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα κάνει χρήση του λιγοστού χρόνου προειδοποίησης, κάτι που δεν συνηθιζόταν μέχρι σήμερα.
Όταν η αποζημίωση λόγω καταγγελίας της σύμβασης εργασίας υπερβαίνει τις αποδοχές δύο (2) μηνών, ο εργοδότης υποχρεούται να καταβάλλει κατά την απόλυση μέρος της αποζημίωσης που αντιστοιχεί στις αποδοχές δύο μηνών.
Το υπόλοιπο ποσό καταβάλλεται σε διμηνιαίες δόσεις κάθε μία από τις οποίες δεν μπορεί να είναι κατώτερη από τις αποδοχές δύο μηνών, εκτός και αν το ποσό που υπολείπεται για την εξόφληση του συνόλου της αποζημιώσεως είναι μικρότερο. Η πρώτη δόση καταβάλλεται την επομένη της συμπλήρωσης διμήνου από την απόλυση.
- ΟΜΕΔ: Η προσφυγή στις υπηρεσίες διαιτησίας του Οργανισμού μπορεί να γίνει σε οποιοδήποτε στάδιο των διαπραγματεύσεων με κοινή συμφωνία των μερών ή μονομερώς από οποιοδήποτε μέρος, εφ΄ όσον το άλλο αρνήθηκε τη μεσολάβηση.
Η απόφαση του διαιτητή εξομοιώνεται με συλλογική σύμβαση εργασίας και ισχύει από την επομένη της υποβολής της αίτησης για μεσολάβηση.
Επιπλέον, στα μέτρα που προβλέπονται για την αποτροπή απολύσεων εργαζομένων μεγάλης ηλικίας, συμπεριλαμβάνονται το δικαίωμα της αυτασφάλισης αλλά και της κάλυψης, κατά περιπτώσεις, του 20% των ασφαλιστικών εισφορών από τον ΟΑΕΔ.
Σχετικά με τις αποδοχές των νέων ηλικίας ως 25 ετών, το προεδρικό διάταγμα ορίζει το 80% του κατώτατου μισθού της κλαδικής ή (όταν δεν υφίσταται) της γενικής συλλογικής σύμβασης για τους νέους ως 21 ετών και το 85% για τους νέους 21-25 ετών.
Ακόμη, μεταξύ εργοδοτών και ατόμων 15-18 ετών, δύνανται να καταρτίζονται ειδικές συμβάσεις μαθητείας, μέχρι ενός έτους, με σκοπό την απόκτηση δεξιοτήτων. Οι εργαζόμενοι σ'αυτή την περίπτωση λαμβάνουν το 70% της γενικής συλλογικής σύμβασης.
Οι προαναγγελθείσες αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις συζητήθηκαν στη σημερινή έκτακτη σύσκεψη μεταξύ των επιτηρητών, του υπουργού Εργασίας κ. Α. Λοβέρδου και του υπουργού Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου. Επί τάπητος τέθηκε και η εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών στο δημόσιο, αρμοδιότητος του ΥΠΟΙΚ.

ΕΛΛΗΝΑΣ ΘΑ ΠΕΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ

Ας μην παραπονιόμαστε αδέρφια. Κάποτε οι περισσότεροι ήταν δούλοι, και εξυπηρετούσαν τους λίγους, τους αφέντες! Εξελίχθηκε βέβαια ο κόσμος, εκσυγχρονίστηκε η ανθρωπότητα, εκπολιτίστηκαν οι κοινωνίες. Σιγά σιγά άρχισε και ο δούλος να αποκτά δικαιώματα. Το πιο σημαντικό, του άλλαξαν τον χαρακτηρισμό, τον αποκάλεσαν εργάτη. Στην πορεία απέκτησε και προνόμια ο δούλος. Του βγάλανε τις αλυσίδες, και του επέτρεψαν να διαλέγει μόνος του τον αφέντη! Απέκτησε και κατοικία. Έπαψε να συγκατοικεί στούς στάβλους μαζί με τα ζώα. Τα χρόνια πέρασαν, οι εποχές άλλαξαν, ο άνθρωπος προόδευσε, η αδικία συνεχώς μεγάλωνε. Ξεσηκώθηκε ο εργάτης, ζήτησε δικαιοσύνη, φώναξε, διεκδίκησε, έκανε επαναστάσεις, απαίτησε τα αυτονόητα, σεβασμό και αξιοπρέπεια.

Στην εποχή μας πολλά έχουν αλλάξει, και πολλά όμως έχουν μείνει ακριβώς τα ίδια. Ο κόσμος είναι διαφορετικός. Ο δικός μας κόσμος. Του κάθε ένα από εμάς ξεχωριστά. Γιατί σίγουρα, δεν ζούμε στον ίδιο κόσμο, εμείς και οι Κινέζοι εργάτες, για παράδειγμα, οι οποίοι δουλεύουν δέκα έξι ώρες την ημέρα και αμείβονται με ένα πιάτο φαγητό. Βέβαια η Κίνα έχει μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης, αυτό είναι που ενδιαφέρει. Δεν ζούμε στον ίδιο κόσμο σίγουρα, εμείς και οι Παλαιστίνιοι, οι οποίοι αποκλεισμένοι από αγαθά και υπηρεσίες προσπαθούν να επιβιώσουν, και να αποδείξουν ότι και αυτοί έχουν δικαίωμα σε αυτό που λέμε πατρίδα. Βέβαια οι Παλαιστίνιοι είναι οι κακοί, είναι τρομοκράτες, είναι αυτοί που θέλουν να κάνουν κακό σε όλους εμάς τους καλούς. Σίγουρα δεν ζούμε στον ίδιο κόσμο εμείς και τα παιδιά της Αφρικής, του τρίτου κόσμου, όπως συνηθίσαμε να λέμε, δεν ξέρω γιατί το λέμε αυτό, είναι παιδιά άλλου Θεού αυτά. Γιατί να πεθαίνουν κατά εκατομμύρια, επειδή δεν έχουν νερό να πιούν. Μήπως επειδή αυτό το νεαρό τους το στερούμε εμείς; Για να γεμίζουμε τις πισίνες μας, και να γυαλίζουμε τα αυτοκίνητά μας; Βέβαια αυτή είναι μαύροι, είναι καθυστερημένη, είναι απολίτιστοι, δεν είναι σαν εμάς τους πολιτισμένους, τους καλούς. Το βέβαιο είναι, ότι σε αυτόν τον πλανήτη ο καθένας ζει στον δικό του κόσμο. Και κανένας δεν δίνει μία δεκάρα, για τον κόσμο του άλλου.
Ο Έλληνας βέβαια είναι διαφορετικός. Δεν ανήκει σε αυτούς. Σκέπτεται εντελώς διαφορετικά. Άλλωστε εμείς έχουμε επίπεδο, είμαστε πολιτισμένοι, έχουμε αρχές, ηθική, ήθος, ενδιαφερόμαστε για τον διπλανό μας. Είμαστε απόγονοι του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Λεωνίδα, του Περικλή, του Θεμιστοκλή, του μεγάλου Αλεξάνδρου. Εμείς συμπορευόμεθα με το <<η ταν η επί τας>>. Με το <<ου πόσοι αλλά που>>. Με το <<μολών λαβέ>>.
Έχω την εντύπωση πως κάτι δεν πάει καλά αδέρφια. Πιστεύω πως λίγο οι Ρωμαίοι, λίγο τα χίλια διακόσια χρόνια του Βυζαντίου, λίγο τα τετρακόσια χρόνια της Τουρκοκρατίας, λίγο οι Ενετοί και οι Φράγκοι που παρέλασαν από αυτόν τον τόπο, λίγο η Γερμανική κατοχή και ο ενφύλιος, μάλλον πρέπει να μας έχουν επηρεάσει σαν λαό και σαν Εθνική συνείδηση.
Κοντεύω πενήντα. Σε αυτήν την σύντομη διαδρομή μου, άλλα άκουγα και ακούω να λένε τριγύρω μου. Άλλα μου δίδασκαν όταν ήμουν μικρότερος, οι μεγαλύτεροι, οι σοφοί, οι έχοντες την γνώση. Είδες φαί όρμα, είδες ξύλο τρέχα. Εσύ ρε βλάκα θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα. Μακριά από τον κώλο σου, κι όπου θέλει ας μπει. Γιατί ιδρώνεις, του γείτονα το σπίτι καίγεται, δεν καίγεται το δικό σου. Θεέ μου βοήθα να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, και ας μην γίνει καλά η δική μου. Αυτός είχε μπάρμπα στην Κορώνη. Ξέρεις να κρύψεις κλέψε, δεν ξέρεις μην κλέβεις. Κατουρημένες ποδιές, λάδωμα, γρηγορόσημο, φακελάκι.
Αυτά είναι κάποια από τα σύγχρονα αποφθέγματα. Είναι κάποιες σύγχρονες σοφές ρήσεις, που μου έρχονται έτσι πρόχειρα στο μυαλό. Είναι αυτά που χρόνια τώρα ακούω να λέμε ο ένας στον άλλον!
Με αυτά και με άλλα πολλά, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε σήμερα. Να βάλουμε Βεληγκέκα πάνω από το κεφάλι μας, την τρόικα. Φτάσαμε να είμαστε η χώρα των συνταξιούχων, των αναπήρων, των δημοσίων υπαλλήλων. Φτάσαμε στο σημείο, οι μισοί Έλληνες να βρίζουν τους άλλους μισούς, γιατί και αυτοί δεν μπορούν να είναι στην θέση τους. Να δείχνουμε ο ένας τον άλλον, στο ερώτημα ποιός φταίει. Φτάσαμε στο σημείο, οι μισοί Έλληνες να έχουν ψηφίσει για πρωθυπουργό της Ελλάδας, τον Γιωργάκη. Το παιδί με το ποδήλατο και το κανό, το παιδί με τα ζειμπεκικα, τον πρόεδρο της σοσιαλιστικής διεθνούς. Τον πατέρα του, τον σύζυγο της Μιμής, τον Ανδρέα του Κοσκοτά και του Σαλιαρέλη, του μεα κουλπα στο Αιγαίο και της βίλας στην Εκάλη. Και τον παππού του, τον γέρο της δημοκρατίας, της συμφωνίας της Βάρκιζας. Και οι άλλοι μισοί να έχουν ψηφίσει τον Κωστάκη, το παιδί με τα σουβλάκια και το τζατζίκι, το παιδί με το play station, τον άνθρωπο που κυβερνούσε από τον καναπέ του σπιτιού του, αυτόν που επαναδιοργάνωσε το κράτος, με τον Βουλγαράκη, τον Ρουσόπουλο και τον Εφραίμ, με τον Μαγκίνα και τους Πακιστανούς, με τον Κοντό και τον Μπασιάκο. Και τον θείο του, τον αντιστασιακό εκ Παρισίων, της αστυνομοκρατίας και των εξόριστων, της τσιμεντοποίησης της Αθήνας, και της μετανάστευσης.
Υπομονή αδέρφια. Θα ξαναέχουμε εκλογές. Σύντομα θα μας ξαναδώσουν το δικαίωμα να παρακαλέσουμε κάποιον βουλευτή να μας βολέψει κάπου. Θα ξαναέχουμε την ευκαιρία να φιλήσουμε κατουρημένες ποδιές πολιτικών, για να τακτοποιήσουμε τα παιδιά μας στο Δημόσιο. Θα μας ξαναδοθεί σύντομα η ευκαιρία να διαλέξουμε ανάμεσα στο πράσινο και στο γαλάζιο. Σύντομα οι αδικημένοι θα φωνάξουν, τώρα είναι η σειρά μας. Θα μας ξαναδοθεί η ευκαιρία, να κουνήσουμε το σημαιάκι του αγαπημένου του κόμματός μας.
Η κρίση θα περάσει. Θα φτιάξουν πάλι τα πράγματα, άλλωστε αυτό λέει και η τηλεόραση. Θα βρει τον δρόμο της η Ελλάδα, και ξανά προς την δόξα θα τραβήξει! Όσο για την σκλαβιά, μετά από ένα σημείο γίνεται συνήθεια, όπως όλα τα πράγματα σε αυτήν την ζωή. Και τις συνήθειες, δύσκολα τις αποχωρίζεται κανείς. Όπως λέει και ο σοφός λαός πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χουι !!!

ΛΟΓΙΑ, ΛΟΓΙΑ, ΛΟΓΙΑ ;;;

Τώρα περισσότερο από ποτέ, είναι επιβεβλημένη η υλοποίηση της προεκλογικής δέσμευσης του ΠΑΣΟΚ, περί ρύθμισης των οφειλών των υπερχρεωμένων νοικοκυριών.
Είναι αδύνατο διαφορετικά, με όλες αυτές τις μειώσεις και τις περικοπές, να επιβιώσουν οι ελληνικές οικογένειες, με μικρά εισοδήματα ! πόσο μάλλον, να αποπληρώνουν και τις υποχρεώσεις τους, προς τις τράπεζες
1) Ρύθμιση ληξιπρόθεσμων οφειλών, φυσικών προσώπων και επαγγελματιών πόρος Τράπεζας, αλλά και προς το Δημόσιο.

α) Συγκέντρωση όλων των οφειλών, αφαιρουμένων των προσαυξήσεων και πανωτοκίων, σε ένα χρηματοπιστωτικό φορέα και μάλιστα κρατικό ( Εθνική Τράπεζα, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, αγροτική Τράπεζα )
β) Καθορισμός της χρονικής διάρκειας αποπληρωμής, της ενιαίας πλέον οφειλές, από την πραγματική δυνατότητα της μηνιαίας καταβολής του καθένα.
γ) Απ ευθείας συναλλαγή του οφειλέτη, με τον φορέα που έχει αναλάβει τον διακανονισμό.
δ) Απαγόρευση του πλειστηριασμού της πρώτης κατοικίας.
ε) Διαγραφή μέρους η όλων των οφειλών, όταν η αδυναμία αποπληρωμής προκύπτει, από σωματική, ολική και μόνιμη αναπηρία η από μακροχρόνια ανεργία.
δ) Δικαίωμα εφ άπαξ αποπληρωμής των οφειλών, εάν προκύψει η δυνατότητα αυτή στον οφειλέτη, χωρίς ποινή.
ε) Το επιτόκιο των ρυθμίσεων, να μην ξεπερνά τον τρέχοντα πληθωρισμό.
ζ) Η εγγραφή στον Τειρεσία, να διαρκεί όσο και η χρονική διάρκεια της αποπληρωμής των οφειλών.
η) Διαγραφή μέρους η όλων των οφειλών, όταν η αδυναμία αποπληρωμής προκύπτει, από σωματική, ολική και μόνιμη αναπηρία η από μακροχρόνια ανεργία.
θ) Στην περίπτωση ρύθμισης οφειλών, και επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής αυτών, να μην υπάρχει εγγραφή στον Τειρεσία.


2) Ρυθμίσεις για οφειλές, οι οποίες δεν έχουν καταστεί ληξιπρόθεσμες.
Παράλληλα με τη ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών, πρέπει να ληφθεί μέριμνα και για τους οφειλέτες οι οποίοι με νύχια και με δόντια, με στερήσεις και υπερπροσπάθεια, προσπαθούν να είναι συνεπείς προς τις τράπεζες η. Λόγω των ειδικών συνθηκών που προέκυψαν από τις περικοπές σε μισθούς επιδόματα, συντάξεις, λόγο απροσδόκητη ανεργίας, η εξαιτίας κάποιου ξαφνικού γεγονότος, κάποιοι άνθρωποι κινδυνεύουν να μην μπορούν να είναι συνεπείς προς τις δανειακές τους υποχρεώσεις. Δεν πρέπει και αυτοί οι καταναλωτές να μην αφεθούν στην τύχη τους. Δεν επιτρέπεται κάποιος λόγω έκτακτων συνθηκών, να κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του, η άλλα περιουσιακά στοιχεία. α) Δυνατότητα επιμήκυνσης της περιόδου αποπληρωμής των οφειλών, από πιστωτικές κάρτες και καταναλωτικά δάνεια, προσαρμόζοντας την μηνιαία καταβολή
στα νέα οικονομικά δεδομένα του καθενός.
β) Συγκέντρωση όλων των οφειλών, αφαιρουμένων των προσαυξήσεων και πανωτοκίων, σε ένα χρηματοπιστωτικό φορέα και μάλιστα κρατικό ( Εθνική Τράπεζα, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, αγροτική Τράπεζα )
γ) Καθορισμός της χρονικής διάρκειας αποπληρωμής, της ενιαίας πλέον οφειλές, από την πραγματική δυνατότητα της μηνιαίας καταβολής του καθένα.
δ) Παράταση της αποπληρωμής των στεγαστικών δανείων, με μικρότερη μηνιαία δόση, βάσει των δυνατοτήτων του καθενός.
ε) Το επιτόκιο των ρυθμίσεων, να μην ξεπερνά τον τρέχοντα πληθωρισμό.

Αντε σπίτια σας

Τι να το κάνετε ρε άθλιοι το βιώσιμο ασφαλιστικό, αφού όπως πάτε θα ξεκάνετε τους ασφαλισμένους, Τι να το κάνετε ρε πολιτικά ανδρείκελα το κράτος με προοπτική, όταν ισοπεδώνετε την αξιοπρέπεια των πολιτών. Όταν μας οδηγείτε στην εξαθλίωση και στην απόλυτη ανέχεια, Όταν προσπαθείτε με κάθε τρόπο να αφαιρέσετε την προσωπικότητα από τον Έλληνα,

Πως είναι δυνατόν !

Είναι πραγματικά τραγικό, είναι να απορεί κανείς και συνάμα να ντρέπεται, να αναρωτιέται, να κοκινίίζει . Πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος, να είναι τόσο εγωιστής, τόσο υπερήφανος, τόσο αλαζόνας. Πως είναι δυνατόν το τέλειο δημιούργημα του Θεού, η ενσάρκωση του πνεύματος, της σοφίας, των αρετών, να μην μπορεί να συμβιβαστεί με την ίδια την φύση του. Να μην μπορεί να αποδεχτεί τον ρόλο του και την διαδρομή του σε αυτήν την ζωή. Να αρνείται πεισματικά τον εαυτό του, το είναι του, την μικρότητά του, την ολιγοψυχία του, τα πάθη του, τις φοβίες του, ακόμη και για αυτό το υπέροχο δώρο που του έκανε η φύση, την Ζωή ! Το δικαίωμα που του δίνει ο << Θεός >>, για ένα σύντομο έστω πέρασμα από αυτόν τον κόσμο !...............

Πως είναι λοιπόν δυνατόν, να θεωρεί κάποιος τον εαυτό του αθάνατο και ταυτόχρονα ότι περισσότερο φοβάται να είναι ο θάνατος. Πως είναι δυνατόν, σαν αθάνατοι να σκεφτόμαστε και να πράττουμε σε όλο μας τον βίο, όταν ο θάνατος είναι η φυσιολογική συνέπεια και το τέλος μιας πορείας. Μίας πορείας που εξ αρχής είναι προδιαγεγραμμένη η διαδρομή της και το πέρας της. Η εκ της φύσεως επιβεβλημένη κατάληξη. Βέβαια θα μου πείτε την φύση δεν την αποδεχτήκαμε ποτέ. Πάντα μας τρόμαζε ο κεραυνός και η βροντή, πάντα φοβόμασταν την φωτιά, έστω και αν παρακαλούμε τον ήλιο ποτέ μην πάψει να ανατέλει, μας τρόμαζε η βοή της θάλασσας, κανείς δεν θέλει το σκοτάδι, μας πονά το κρύο, μας ενοχλεί όμως και η ζέστη, αναθεματίζουμε την ξηρασία, μα δεν θέλουμε και την βροχή ! Και από την άλλη, ποτέ δεν σκεφτήκαμε πως ο αετός κάνει την φωλιά του, στις κορυφές των ψηλών βουνών, εκεί όπου εμείς δεν μπορούμε καν να φτάσουμε, πως όσο γρήγορα και να τρέξουμε, δεν θα προλάβουμε ποτέ τα ελάφια, δεν θα μπορέσουμε να σχίσουμε τα κύματα σαν το δελφίνι, να τραγουδήσουμε σαν το αηδόνι !
Δ εχόμαστε τελικά τον θάνατο, αλλά και αυτό με αντάλλαγμα ! Πρώτα από όλα, θέλουμε μετά θάνατον ζωή και αιωνιότητα ! Θέλουμε Παράδεισο, καλή μεταχείριση, να είμαστε φίλοι και ίσοι με τον Θεό ! Γιατί όλα αυτά, μα γιατί ήμασταν καλοί άνθρωποι. Μόλις αισθανθήκαμε ότι πλησιάζει η ώρα μας, αγαπήσαμε τον πλησίον μας, και το πρόβλημά του ξαφνικά έγινε και δικό μας ! Συγχωρήσαμε τον εχθρό μας που δεν μας καλημέριζε για χρόνια, επειδή τον είχαμε κλέψει στην μοιρασιά της σοδιάς κάποτε ! Λυπηθήκαμε τον πεινασμένο, και του δώσαμε να φάει, αυτό που μας περίσσεψε εννοείται, για να μην το πετάξουμε ! Πονέσαμε τον φτωχό, και του δώσαμε το σακάκι μας για να μην κρυώνει, το παλιό το ξεφτισμένο ! Μπήκαμε στην εκκλησία και προσευχηθήκαμε στον Θεό, του ζητήσαμε να μας αγαπήσει, να μας συγχωρήσει, να μας λυπηθεί. Να μην θυμηθεί ότι συνεχώς του παραπονιόμασταν γιατί έδωσε στον γείτονα περισσότερα από εμάς, γιατί το παιδί του αδερφού μας είναι ποιο υγιές από το δικό μας, και γιατί κάποια δυσκολία την έδωσε σε μας και όχι σε κάποιον άλλον ! Ωιμέ θα αναφωνούσε η ηρωίδα του αρχαίου τραγωδού ! Τι είναι η καλοσύνη, η αγάπη η συμπόνια, η φροντίδα του ανήμπορου, είδη συναλλαγής η μήπως προιόντα προς ανταλλαγή ! Και ποιος ορίζει την τιμή; Ο Θεός, μα ο Θεός δεν είπε κάνε καλό επειδή θα πληρωθείς. Ο Θεός είναι αγάπη, είναι ελπίδα, είναι φως, είναι καλοσύνη, είναι φροντίδα, στοργή, τρυφερότητα ! Και προ πάντως ο Θεός είναι για όλους !

ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΟΥ ΜΙΛΗΣΕΙ

Κάποιος επιτέλους πρέπει να μιλήσει στον Λοβέρδο. Κάποιος πρέπει να του υπενθυμίσει, ότι είναι υπουργός σε μία κυβέρνηση. Αυτά που λέει και ανακοινώνει, τα ακούνε άνθρωποι νοήμονες. Θα μας καταντήσει όλους να παίρνουμε ψυχοφάρμακα! Έχει καταντήσει κουραστικός, γελοίος, τραγικός. Την μία μέρα βγαίνει και λέει μαύρο και την άλλη λέει άσπρο. Σήμερα ανακοινώνει κάτι και αύριο το αναιρεί. Εκείνο δε με την κόκκινη γραμμή έχει καταντήσει ανέκδοτο. Αυτό βέβαια που προκαλεί εμετό, είναι το καινούργιο επιχείρημα της τρόικα! Είναι ένας ωραί
ος και έξυπνος τρόπος, να αφαιρείς δικαιώματα από τους πολίτες, και να αποποιείσαι της ευθύνης ! Εγώ πάλεψα λέει, εγώ προσπάθησαν και έδωσα μάχη, η τρόικα δεν τον δέχτηκε! Καλά βρε αδερφέ, δεν έχεις λίγη τσίπα, δεν αισθάνεσαι ντροπή, να βγαίνεις και να λες καθημερινά τόσες ανακρίβειες, τόσες ηλιθιότητες, τόσες μαλακίες, δεν ντρέπεσαι το βράδυ που γυρνά στο σπίτι σου και βλέπει την οικογένεια του. Πριν από λίγους μήνες στην Ελλάδα είχαμε εκλογές. Ο κόσμος ψήφισε και εξέλεξε κυβέρνηση! Δεν διάλεξε ο κόσμος την τρόικα να τον κυβερνά! Και εσένα σε ψήφισε για εκπρόσωπο του. Δεν σε διαλέξανε για να ανακοινώνεις τι είπε η τρόικα, λες και είσαι εκπρόσωπος Τύπου της τρόικα! Αν σου έχει απομείνει λίγη αξιοπρέπεια, παραιτήσου, πήγαινε στο σπίτι σου, πήγαινε διακοπές να ξεκουραστείς για λίγες μέρες, καταλαβαίνουμε όλοι ότι πιέστηκες πολύ, κι αν θέλεις πήγαινε στο Πανεπιστήμιο, άλλωστε ήσουν και είσαι ένας αξιοσέβαστος καθηγητής! Σταμάτα επιτέλους να κάνεις την μαριονέτα, σε ένα τσίρκο παραλόγου! Σταματά να παίζεις το κρυφτό, τα μήλα, είσαι μεγάλος άνθρωπος, δεν είσαι παιδάκι! Απάλλαξέ μας επιτέλους από την ενοχλητική παρουσία σου.