πως όταν θα το βιώσουμε, θα αντιληφθούμε το μέγεθος του δράματος. Τα συγκεκριμένα μέτρα, δεν στάθηκαν σε τίποτε και δεν σεβάστηκαν κανέναν. Προγραμματισμός και σχέδια μιας ζωής, τινάζονται ξαφνικά στον αέρα. Υπάρχουν άνθρωποι, που θα πρέπει να εργαστούν, μέχρι και δεκαπέντε χρόνια περισσότερο, από ότι υπολόγιζαν. Αφαιρέθηκαν τα χρήματα από προυπολογισμούς οικογενειών, τα οποία δεν πήγαιναν σε κάποια Τράπεζα για κατάθεση, αλλά για αποπληρωμή κάποιου στεγαστικού, καταναλωτικού δανείου, η άλλων υποχρεώσεων. Αν έχουμε ξαναπεί πολλές φορές. Πιθανόν κάποιος να πει, τι να κάνουμε βρε αδερφέ, δεν θα μας σκοτώσουν κιόλας, θα το ξεπεράσουμε. Κι όμως αν το καλοσκεφτούμε, πρόκειται περί εξόντωσης. Βιολογικής και ψυχολογικής. Αν σκεφτούμε πως μητέρες ανηλίκων παιδιών πρέπει να εργάζονται μέχρι το εξηκοστό έτος, πιθανόν και το εξηκοστό πέμπτο. Οικοδόμοι, ελαιοχρωματιστές, ηλεκτρολόγοι, πρέπει να ανεβαίνουν και να εργάζονται επάνω στις σκαλωσιές μέχρι τα εξήντα πέντε. Οι σύζυγοι και μητέρες αναπήρων, πρέπει να φροντίσουν από εδώ και πέρα, και τον άνθρωπό τους να περιθάλπουν, και παράλληλα να εργάζονται, για να επιβιώσουν. Μέχρι πρόβλεψη, για την εργασία των ανηλίκων έχουμε από το νέο ασφαλιστικό. Εάν όλα αυτά, δεν αποτελούν την βιολογική εξόντωση μιας κοινωνίας, και την εξαθλίωση και ισοπέδωση της ψυχικής Ισορροπίας ενός λαού, τι περισσότερο κακό πρέπει να γίνει; Έχω την εντύπωση, πως αυτό το συνταξιοδοτικό, είναι ένας σύγχρονος καιάδας. Όσο για τις γυναίκες, και τις μητέρες, έχουμε μετά από εκατοντάδες χρόνια ξανά έναν ιδιότυπο Ζάλογγο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου