Πως είναι δυνατόν !

Είναι πραγματικά τραγικό, είναι να απορεί κανείς και συνάμα να ντρέπεται, να αναρωτιέται, να κοκινίίζει . Πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος, να είναι τόσο εγωιστής, τόσο υπερήφανος, τόσο αλαζόνας. Πως είναι δυνατόν το τέλειο δημιούργημα του Θεού, η ενσάρκωση του πνεύματος, της σοφίας, των αρετών, να μην μπορεί να συμβιβαστεί με την ίδια την φύση του. Να μην μπορεί να αποδεχτεί τον ρόλο του και την διαδρομή του σε αυτήν την ζωή. Να αρνείται πεισματικά τον εαυτό του, το είναι του, την μικρότητά του, την ολιγοψυχία του, τα πάθη του, τις φοβίες του, ακόμη και για αυτό το υπέροχο δώρο που του έκανε η φύση, την Ζωή ! Το δικαίωμα που του δίνει ο << Θεός >>, για ένα σύντομο έστω πέρασμα από αυτόν τον κόσμο !...............


Πως είναι λοιπόν δυνατόν, να θεωρεί κάποιος τον εαυτό του αθάνατο και ταυτόχρονα ότι περισσότερο φοβάται να είναι ο θάνατος. Πως είναι δυνατόν, σαν αθάνατοι να σκεφτόμαστε και να πράττουμε σε όλο μας τον βίο, όταν ο θάνατος είναι η φυσιολογική συνέπεια και το τέλος μιας πορείας. Μίας πορείας που εξ αρχής είναι προδιαγεγραμμένη η διαδρομή της και το πέρας της. Η εκ της φύσεως επιβεβλημένη κατάληξη. Βέβαια θα μου πείτε την φύση δεν την αποδεχτήκαμε ποτέ. Πάντα μας τρόμαζε ο κεραυνός και η βροντή, πάντα φοβόμασταν την φωτιά, έστω και αν παρακαλούμε τον ήλιο ποτέ μην πάψει να ανατέλει, μας τρόμαζε η βοή της θάλασσας, κανείς δεν θέλει το σκοτάδι, μας πονά το κρύο, μας ενοχλεί όμως και η ζέστη, αναθεματίζουμε την ξηρασία, μα δεν θέλουμε και την βροχή ! Και από την άλλη, ποτέ δεν σκεφτήκαμε πως ο αετός κάνει την φωλιά του, στις κορυφές των ψηλών βουνών, εκεί όπου εμείς δεν μπορούμε καν να φτάσουμε, πως όσο γρήγορα και να τρέξουμε, δεν θα προλάβουμε ποτέ τα ελάφια, δεν θα μπορέσουμε να σχίσουμε τα κύματα σαν το δελφίνι, να τραγουδήσουμε σαν το αηδόνι !
Δ εχόμαστε τελικά τον θάνατο, αλλά και αυτό με αντάλλαγμα ! Πρώτα από όλα, θέλουμε μετά θάνατον ζωή και αιωνιότητα ! Θέλουμε Παράδεισο, καλή μεταχείριση, να είμαστε φίλοι και ίσοι με τον Θεό ! Γιατί όλα αυτά, μα γιατί ήμασταν καλοί άνθρωποι. Μόλις αισθανθήκαμε ότι πλησιάζει η ώρα μας, αγαπήσαμε τον πλησίον μας, και το πρόβλημά του ξαφνικά έγινε και δικό μας ! Συγχωρήσαμε τον εχθρό μας που δεν μας καλημέριζε για χρόνια, επειδή τον είχαμε κλέψει στην μοιρασιά της σοδιάς κάποτε ! Λυπηθήκαμε τον πεινασμένο, και του δώσαμε να φάει, αυτό που μας περίσσεψε εννοείται, για να μην το πετάξουμε ! Πονέσαμε τον φτωχό, και του δώσαμε το σακάκι μας για να μην κρυώνει, το παλιό το ξεφτισμένο ! Μπήκαμε στην εκκλησία και προσευχηθήκαμε στον Θεό, του ζητήσαμε να μας αγαπήσει, να μας συγχωρήσει, να μας λυπηθεί. Να μην θυμηθεί ότι συνεχώς του παραπονιόμασταν γιατί έδωσε στον γείτονα περισσότερα από εμάς, γιατί το παιδί του αδερφού μας είναι ποιο υγιές από το δικό μας, και γιατί κάποια δυσκολία την έδωσε σε μας και όχι σε κάποιον άλλον ! Ωιμέ θα αναφωνούσε η ηρωίδα του αρχαίου τραγωδού ! Τι είναι η καλοσύνη, η αγάπη η συμπόνια, η φροντίδα του ανήμπορου, είδη συναλλαγής η μήπως προιόντα προς ανταλλαγή ! Και ποιος ορίζει την τιμή; Ο Θεός, μα ο Θεός δεν είπε κάνε καλό επειδή θα πληρωθείς. Ο Θεός είναι αγάπη, είναι ελπίδα, είναι φως, είναι καλοσύνη, είναι φροντίδα, στοργή, τρυφερότητα ! Και προ πάντως ο Θεός είναι για όλους !

You might also like: