η, ξέρει αρκετές από τις λεπτομέρειες του όλου σκηνικού, και κατά συνέπεια ξέρει εν πολλής τους όρους του παιχνιδιού. Μπορεί να είναι, ο άρτι αφηχθής στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας, ο οποίος από την στιγμή που η ζωή του τα έφερε βολικά, να έχει σαν γνώμονα το << με τα λεφτά μου και την κυρά μου >> πόσο μάλλον όλους εσάς, που σας καλοπληρώνω για να περάσω καλά ένα βράδι. Μπορεί να είναι ο καθημερινός βιοπαλαιστής, ο οποίος ζήλεψε τον τρόπο που διασκεδάζουν οι έχοντες. Μπορεί να είναι ο οικογενειάρχης, που τον έπεισε η σύζυγος του η τα παιδιά του, ότι έτσι πρέπει να γίνει. Μπορεί να είναι κάποιος που για να γευτεί αυτήν την << χαρά >>, και να μπορέσει να την πληρώσει, πήρε ένα δάνειο, πούλησε κάποιο χωράφι η οικόπεδο, παρακάλεσε κάποιους να τον βοηθήσουν, και πιθανόν να δουλεύει πολλά χρόνια για να ξεπληρώσει το τίμημα της χαράς ( μια και στην εποχή μας οι χαρές, όποιες και αν είναι αυτές, πληρώνονται και ακριβά ). Ειλικρινά σας λέω μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω, γιατί όλοι αυτοί που αποτελούν την πρώτη πλευρά του νομίσματος, όλοι αυτοί που σας περιέγραψα πιο πάνω, όλοι αυτοί που οργανώνουν την δεξίωση γιατί υποτίθεται θέλουν να γιορτάσουν την χαρά τους, αποτελούν την πολύ δύσκολη και προβληματική όψη του νομίσματος. Άργησα να καταλάβω γιατί ενώ θα έπρεπε να έρθουν χαμογελαστοί και ευδιάθετοι ερχόντουσαν σκυθρωποί και όλο νεύρα. Ενώ θα έπρεπε να είναι χαρούμενοι και γεμάτοι όρεξη για γλέντι, αυτοί αντιθέτως ήταν σχεδόν πάντα κατηφής και έτοιμοι να τσακωθούν με τον οποιονδήποτε χωρίς λόγο. Με αδιανόητα κακή διάθεση , με διάθεση για συνεχείς άστοχες παρατηρήσεις, παρανοικές απαιτήσεις, επιθετικοί, προσβλητικοί, αγχωμένοι, προκλητικά αγενείς και γεμάτοι οργή. Κάποιοι από εσάς πιθανόν να πείτε πως είμαι υπερβολικός στην περιγραφή μου. Κάποιοι άλλοι να σκεφθείτε πως πιθανόν να έχω πολλά απωθημένα μέσα από την συναλλαγή με όλους αυτούς. Σας βεβαιώνω πως δεν είναι καθόλου μα καθόλου έτσι. Άλλωστε εγώ, αφενός μετά από τόσα χρόνια σε αυτήν την δουλειά, έχω ταυτιστεί με την άποψη που λέει πως << ο πελάτης έχει πάντα δίκιο >>, και αφ ετέρου, στόχος μου είναι να περιγράψω μέσα από προσωπικές εμπειρίες, ένα παράξενο και ιδιόρρυθμο στάτους που επικρατεί σε μία δραστηριότητα που συμβαίνει δίπλα μας και μετέχουν σε αυτό από το δικό τους μετερίζι, με τον τρόπο τους, και για τους δικούς τους λόγους χιλιάδες άνθρωποι . Και όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλαδάρα μας, στην Ελλάδα του 2009, της Ευρωπαικής ένωσης, του ευρώ και της νομισματικής ενοποίησης. Ας πάμε όμως στην δεύτερη πλευρά του νομίσματος. Την όψη αυτή αποτελούν όλοι αυτοί που δραστηριοποιούνται στον χώρο του Κέτερινγκ από την πλευρά του επιχειρηματία.
Πολλοί από αυτούς, είναι μεγάλοι επιχειρηματίες, με αξιοζήλευτους ισολογισμούς και σημαντικά κέρδη. Αλλοι προσπαθούν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς, μέσα από την συγκεκριμένη δραστηριότητα. Κάποιοι άλλοι, απλά υπάρχουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, γιατί δεν ξέρουν Η δεν μπορούν για γραφειοκρατικούς λόγους να απαλλαγούν από τον βραχνά που τους ταλαιπωρεί. Όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες, ανεξάρτητα από το οικονομικό αποτέλεσμα
που κατάφερε ο καθένας να έχει μέσα από την επιχειρηματική του δραστηριότητα, έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Καταρχάς όλοι τους είναι πολλοί εργατικοί. Όλοι τους συνήθως έχουν πολύ καλές δημόσιες σχέσεις. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι τυχοδιώκτες, θρασείς, και αδίστακτοι. Πολύ γρήγορα αντελήφθησαν το ανύπαρκτο νομικό πλαίσιο του κράτους μας, το οποίο συχνά και τεχνηέντως καταπατούν, τον ανύπαρκτο έλεγχο από την πλευρά των δημοσίων υπηρεσιών, και την παντελή έλλειψη συνδικαλιστικού κινήματος των εργαζομένων.Γρήγορα κατάλαβαν πως οι μηχανισμοί και τα γρανάζια του κράτους έχουν όλη την καλή διάθεση να βοηθήσουν αυτόν που προσπαθεί για το καλύτερο. Αρκεί βέβαια να λιπαίνονται σωστά ( το συνθετικό λάδι από ότι μου έχουν πει είναι το καλύτερο ) Ο ανταγωνισμός που τώρα πια είναι πολύ μεγάλος, δύσκολος, σκληρός, και αμείλικτος είναι ένα πρόβλημα. Η τακτική της αντιμετώπισης του προβλήματος αυτού, είναι απ όλους η ίδια. Υπόσχονται τα πάντα, χαρίζουν παροχές, εμπλουτίζουν την προσφορά, εννοείται μειώνοντας το τελικό τίμημα, έτσι απλά επειδή έχουν εκτιμήσει βαθιά τον συγκεκριμένο πελάτη. Ασφαλώς και υπάρχουν και υπάρχουν και σοβαροί επιχειρηματίες οι οποίοι παρέχουν σωστό αποτέλεσμα, και είναι συνεπείς σε αυτά που υπόσχονται. Έστω και αν τα κοινά χαρακτηριστικά που προανέφερα δεν παύουν να είναι κοινά. Το αποτέλεσμα λοιπόν αυτής της συναλλαγής άλλες φορές είναι αστείο, και άλλες φορές είναι τραγικό. Τα σπασμένα τα πληρώνουν κάποιοι άλλοι, κάποιοι τρίτοι όπως γίνεται συνήθως, οι τρίτοι που αποτελούν και την τρίτη και τελευταία πλευρά του νομίσματος που περιγράφω. Η πλευρά αυτή είναι το έμψυχο δυναμικό όλων αυτών των επιχειρήσεων. Είναι όλοι αυτοί που με την υποχωρητικότητα και την ανεκτικότητα τους γίνονται πρόσφορο έδαφος στο να ανθεί ο τυχοδιωκτισμός. Που γίνονται κινητήρια δύναμή στο να πλουτίσουν κάποιοι θρασείς αδαείς και ανεπάγγελτοι σε βάρος του ιδρώτα, του κόπου και του μόχθου κάποιων άλλων. Όλοι αυτοί που εν ονόματη του αδιεξόδου της ανεργίας, και της πρόσκαιρης οικονομικής ανάγκης, όλοι αυτοί που για ασήμαντα οικονομικά μικρό οφέλη, γίνονται η αφορμή και το δικαίωμα για την καταπάτηση στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων και βασικών εργασιακών κατακτήσεων δεκαετιών. Κάποιοι από αυτούς αποφασίζουν, η είναι υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων ( αν και εγώ υποστηρίζω πως άμοιρος ευθυνών δεν υπάρχει ) να γίνουν οι κωπηλάτες της γαλέρας. Κάποιοι άλλοι στο όνομα μίας γραβάτας η ενός κοστουμιού διαλέγουν τον ρόλο του σκλάβου που χτυπά το ταμπούρλο και δίνει τον αριθμό, ξεχνούν πως και αυτοί σκλάβοι είναι έστω χωρίς την αλυσίδα στο πόδι. Στο τέλος του ναύλου και οι δύο την ίδια τύχη θα έχουν. Εάν η γαλέρα δεν βουλιάξει στα ανοιχτά του ωκεανού και φτάσει τελικά στο λιμάνι, σκλάβοι θα ξαναπουληθούν σε άλλον αφέντη.
Το κετερινγκ είναι ένας ιδιόρρυθμος εργασιακός χώρος με δικούς του κανόνες, μερικοί εκ των οποίων μας γυρίζουν χιλιάδες χρόνια πίσω. Με παράξενους όρους, πολλοί από τους οποίους κρατάνε αιώνες, πιθανόν από την εποχή των σκλάβων. Με δύσκολες συνθήκες, αυταρχικές απαιτήσεις, και γενικότερα ένα καθεστώς βγαλμένο από αλλοτινές εποχές.
Το Κέτερινγκ Είναι το επάγγελμά του ανεπάγγελτου. είναι ο ορισμός της αναξιοκρατίας.
Είναι ο εργασιακός χώρος όπου επικρατρί το καθεστώς του <<ότι πεις αφέντη >>. Αυτός που έχει τα λεφτά κάνει τα πάντα, χωρίς όρια και φραγμούς. Εκεί όπου ο <<δυνατός >>εξουσιάζει και έχει δίκιο, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην ζούγκλα με τα άγρια ζώα. Ένας χώρος όπου επιβιώνουν οι υποταγμένοι, οι δυστυχείς, οι ανήμποροι, οι διανοητικά καθυστερημένοι, Οι τεμπέληδες, οι ανεπάγγελτοι, και οι οσφυοκάμπτες. Επειδή όμως μπορεί να σας κούρασα με τον υπερβολικό και σύνθετο πρόλογό μου, θα αρχίσω σιγά σιγά να σας διηγούμαι την ιστορία μου. Όλα όσα θα σας πω είναι γεγονότα, είναι αληθινά, και όχι κάποιο σύγχρονο παραμύθι. Είναι μια πραγματικότητα σκληρή και αδυσώπητη. Μια καθημερινότητα που κάποιοι αισθάνονται τυχεροί γιατί την ζουν, Ενώ κάποιοι άλλοι την βιώνουν σαν εφιάλτη και σαν αναγκαστική παραίσθηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου