Πολλά τα ερωτήματα και τα ερωτηματικά. Δεν ξέρω αν κάποια, κάποτε απαντηθούν. Ο χρόνος θα το δείξει, και η ιστορία θα επιβεβαιώσει το αληθές των εικασιών. Το θέμα είναι, ότι η ζημιά έχει ήδη γίνει. Πρώτον, η εν ψυχρώ με δέκα έξι σφαίρες, στυγερή δολοφονία, ενός αθώου συμπολίτη μας. Ένας άνθρωπος είναι νεκρός, και κανείς δεν μπορεί να απαντήσει στο γιατί, τουλάχιστον προς το παρών. Η κοινωνία φοβισμένη και σαστισμένη. Οι πολίτες προβληματισμένοι, και επιφυλακτικοί αναροτώνται, και τώρα τι;
Ο ανθρώπους της διπλανής πόρτας, σκληρά εργαζόμενος, πατέρας, σύζυγος, με στόχους και όνειρα, χαμηλών τόνων σε γενικές γραμμές, μη επιφανής και αναγνωρίσιμος τηλεοπτικός αστέρας, θύμα τρομοκρατίας!!!
Μα οι τρομοκράτες και οι αντιεξουσιαστές, διαχρονικά και όχι μόνο στην Ελλάδα, είχαν στόχο τον ισχυρό. Τα θύματά τους, προσπαθούσαν να είναι πάντα, πρόσωπα ταυτόσημα με την εξουσία. Με την πολιτική και οικονομική ισχύ, και την δύναμη της αναγνωρισιμότητας. Άτομα με δύναμη πολιτική και οικονομική, που καταδυνάστευαν τις ελευθερίες των πολιτών, και χειραγωγούσαν, την κοινή γνώμη προς όφελος της εκάστοτε εξουσίας. Πρόσωπα που εκμεταλλευόντουσαν την επαγγελματική τους αναγνωρισιμότητα, η οποία τους έδινε την δυνατότητα διαπλοκής, με συμφέροντα και κατεστημένο. Πάντα προσπαθούσαν να έχουν, το αίσθημα της κοινής γνώμης, το αίσθημα του αδικημένου και καταπιεσμένου πολίτη, με το μέρος τους! Υποτίθεται πως είναι, οι εκφραστές της πάλης, κατά των εξουσιών. Κατά της κρατικής, πολιτικής, και οικονομικής καταπίεσης!
Ασφαλώς και ο Γκόλιας, δεν ήταν πρότυπο στοχοποίησης αντεξουσιαστών. Θα πουν κάποιοι, μα ήταν διαπλεκόμενος, ήταν χρόνια δίπλα σε αυτούς που κινούν τα νήματα. Ήξερε πράγματα, και δεν βγήκε ποτέ να τα πει. Πιθανόν να είναι και έτσι. Ο Γκιόλιας δεν ήταν το σύστημα, δεν ήταν η διαπλοκή, ο επιφανής, ο προκλητικός, ο αναγνωρίσιμος. Εάν δεν είχε συμβεί το τραγικό περιστατικό της δολοφονίας του, οι περισσότεροι δεν θα μαθαίναμε ποτέ το όνομα του.
Όσο κι αν προσπάθησαν, συντονισμένα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και ιδιαίτερα η τηλεόραση, να πείσουν την κοινή γνώμη ότι πρόκειται για τρομοκρατικό χτύπημα, έχω την εντύπωση πως δεν τα κατάφεραν. Όσο και αν προσπάθησε, αρκετά φιλότιμα ομολογώ, η κρατική μηχανή, να πείσει την κοινή γνώμη, πως σε δύο ώρες είχαν καταφέρει, να κάνουν οριστική ταυτοποίηση των όπλων που χρησιμοποιήθηκαν, και των βολίδων που βρέθηκαν, στον τόπο της δολοφονίας. Καθώς επίσης να έχουν ιατροδικαστικό αποτέλεσμα, ενώ σε άλλες περιπτώσεις για τις ίδιες ενέργειες περιμέναμε ημέρες, νομίζω πως δεν κατάφεραν να πείσουν κανέναν!
Η δεύτερη συνέπεια του γεγονότος της δολοφονίας, του εν λόγω δημοσιογράφου, είναι εξίσου σοβαρή. Το πλήγμα που δέχτηκε η ενημέρωση, και η περιβόητη ελεύθερη διακίνηση ιδεών, είναι ανεπανόρθωτο! Πιθανόν ο Έλληνας, και η ελληνική κοινωνία γενικότερα, να μην είναι αρκετά εξοικειωμένοι με το διαδίκτυο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, να μην μπορούν όλοι σήμερα να καταλάβουν την σοβαρότητα του γεγονότος. Τι σημαίνει να κλείνει μία ιστοσελίδα το μπλογκ <troktiko> συγκεκριμένα, ιδρυτής του οποίου ήταν ο Σωκράτης Γκιόλιας , την οποία επισκεπτόντουσαν για να ενημερωθούν, η να καταγγείλουν, παράπονα, ατασταλίες, και οτιδήποτε άλλο μπορεί να συμβεί στην καθημερινότητα του καθενός, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων! Τι σημαίνει, να στερήσεις σε όλον αυτόν τον κόσμο, το δικαίωμα της πρόσβασης, στην δημόσια διαμαρτυρία. Να τους στερήσεις, έστω αυτό το δημόσιο βήμα του διαδικτύου, που τους έδινε η συγκεκριμένη ιστοσελίδα, για να εκφραστούν και να εκφράσουν! Στην ουσία, αφαιρείς την φωνή από όλον αυτόν τον κόσμο, και του στερείς το δικαίωμα έκφρασης. Το συγκλονιστικό είναι, πως αυτό έγινε με δέκα έξι σφαίρες! Και όπως είπε κάποιος συνεργάτης του <τροκτικο>, δέκα έξι σφαίρες είναι πολλές, και τρομάζουν τον οποιονδήποτε!
Και όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ δεν έχουν στεγνώσει ακόμη τα δάκρια, για την δολοφονία του αξιωματικού Βασιλάκη. Του στενού συνεργάτη και φίλου του υπουργού δημόσιας τάξης. Ακόμη δεν έχει καταλαγιάσει, ο φόβος, η έκπληξη, η απορία του κόσμου, για το ότι χτυπήσαν το κράτος μέσα στην καρδιά της κρατικής μηχανής! Ακόμη δεν έχει απαντηθεί το πως και το γιατί!
Πως είναι δυνατόν, τα δύο αυτά πρόσωπα που ταξικά και κοινωνικά είναι απέναντι, πρεσβεύουν διαφορετικές αξίες και αρχές, να επελέγησαν και να δολοφονήθηκαν για τον ίδιο σκοπό. Για τον <αγώνα> κάποιων κατά της εξουσίας!
Δηλαδή τι να περιμένουμε τώρα; Ένα μαζικό τυφλό χτύπημα; Με πολλά και αθώα θύματα, για να είναι πιο εντυπωσιακό; Για να φοβίσει περισσότερο; Μου το αναφέρουν πολλοί αυτό. Και ομολογώ πως το σκέφτηκα κι εγώ. Όταν ο σκοπός είναι η διασπορά του πανικού στην κοινωνία, όλα είναι πιθανά. Τότε η βία είναι τυφλή. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι η επίτευξη του στόχου!
Μόνο τα φασιστικά καθεστώτα στοχοποιούν ανεξάρτητους κοινωνικής τάξης, επαγγέλματος, ηλικίας, ιδιότητας. Μόνο στα φασιστικά καθεστώτα απώτερος στόχος είναι η τρομοκράτηση των πολιτών. Κατά την διάρκεια της χούντας μόνο θυμάμαι αστυνομικούς και δημοσιογράφους, στρατιωτικούς και καλλιτέχνες να συλλαμβάνονται και να φυλακίζονται μαζί! Μόνο τότε όλες οι εφημερίδες γράφανε τα ίδια ακριβώς πράγματα. Όλοι οι δημοσιογράφοι, συμφωνούσαν με τις κινήσεις του κράτους, γιατί ήταν επιβεβλημένες λόγο της κρισιμότητας των καταστάσεων. Κάτι μου θυμίζουν όλα αυτά. Θα πει κάποιος όμως, εάν είχαμε χούντα εσύ κύριε δεν θα μπορούσες να γράψεις αυτά που γράφεις. Μα δεν είμαι σίγουρος πως και τώρα μπορώ. Δεν ξέρω αν η φωνή μου αύριο αποκτήσει δύναμη, και γίνει κραυγή, και περάσει στα χείλη και άλλων, πολλών, τι θα γίνει;
Δεν ξέρω τι να πω πραγματικά. Έχω πολλά ερωτηματικά, όπως και πολλοί άλλοι. Δεν μπορεί όμως. Δεν επιτρέπεται στην Ελλάδα που γέννησε τη Δημοκρατία και τον πολιτισμό, να έχουν οι πολίτες τέτοιου είδους ερωτηματικά!
Αδέρφια καλημέρα. Αν σας κούρασα συγχωράτε με. Να τα πω θέλω σε κάποιον, και δεν ξέρω σε ποιον. Καλή δύναμη εύχομαι σε όλους, και μην σταματάτε να φωνάζετε
Υ.Γ.
Καζαντζάκης
Ερχόμαστε από μιά σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μιά σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος
Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου