ΕΛΛΗΝΑΣ ΘΑ ΠΕΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ

Ας μην παραπονιόμαστε αδέρφια. Κάποτε οι περισσότεροι ήταν δούλοι, και εξυπηρετούσαν τους λίγους, τους αφέντες! Εξελίχθηκε βέβαια ο κόσμος, εκσυγχρονίστηκε η ανθρωπότητα, εκπολιτίστηκαν οι κοινωνίες. Σιγά σιγά άρχισε και ο δούλος να αποκτά δικαιώματα. Το πιο σημαντικό, του άλλαξαν τον χαρακτηρισμό, τον αποκάλεσαν εργάτη. Στην πορεία απέκτησε και προνόμια ο δούλος. Του βγάλανε τις αλυσίδες, και του επέτρεψαν να διαλέγει μόνος του τον αφέντη! Απέκτησε και κατοικία. Έπαψε να συγκατοικεί στούς στάβλους μαζί με τα ζώα. Τα χρόνια πέρασαν, οι εποχές άλλαξαν, ο άνθρωπος προόδευσε, η αδικία συνεχώς μεγάλωνε. Ξεσηκώθηκε ο εργάτης, ζήτησε δικαιοσύνη, φώναξε, διεκδίκησε, έκανε επαναστάσεις, απαίτησε τα αυτονόητα, σεβασμό και αξιοπρέπεια.

Στην εποχή μας πολλά έχουν αλλάξει, και πολλά όμως έχουν μείνει ακριβώς τα ίδια. Ο κόσμος είναι διαφορετικός. Ο δικός μας κόσμος. Του κάθε ένα από εμάς ξεχωριστά. Γιατί σίγουρα, δεν ζούμε στον ίδιο κόσμο, εμείς και οι Κινέζοι εργάτες, για παράδειγμα, οι οποίοι δουλεύουν δέκα έξι ώρες την ημέρα και αμείβονται με ένα πιάτο φαγητό. Βέβαια η Κίνα έχει μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης, αυτό είναι που ενδιαφέρει. Δεν ζούμε στον ίδιο κόσμο σίγουρα, εμείς και οι Παλαιστίνιοι, οι οποίοι αποκλεισμένοι από αγαθά και υπηρεσίες προσπαθούν να επιβιώσουν, και να αποδείξουν ότι και αυτοί έχουν δικαίωμα σε αυτό που λέμε πατρίδα. Βέβαια οι Παλαιστίνιοι είναι οι κακοί, είναι τρομοκράτες, είναι αυτοί που θέλουν να κάνουν κακό σε όλους εμάς τους καλούς. Σίγουρα δεν ζούμε στον ίδιο κόσμο εμείς και τα παιδιά της Αφρικής, του τρίτου κόσμου, όπως συνηθίσαμε να λέμε, δεν ξέρω γιατί το λέμε αυτό, είναι παιδιά άλλου Θεού αυτά. Γιατί να πεθαίνουν κατά εκατομμύρια, επειδή δεν έχουν νερό να πιούν. Μήπως επειδή αυτό το νεαρό τους το στερούμε εμείς; Για να γεμίζουμε τις πισίνες μας, και να γυαλίζουμε τα αυτοκίνητά μας; Βέβαια αυτή είναι μαύροι, είναι καθυστερημένη, είναι απολίτιστοι, δεν είναι σαν εμάς τους πολιτισμένους, τους καλούς. Το βέβαιο είναι, ότι σε αυτόν τον πλανήτη ο καθένας ζει στον δικό του κόσμο. Και κανένας δεν δίνει μία δεκάρα, για τον κόσμο του άλλου.
Ο Έλληνας βέβαια είναι διαφορετικός. Δεν ανήκει σε αυτούς. Σκέπτεται εντελώς διαφορετικά. Άλλωστε εμείς έχουμε επίπεδο, είμαστε πολιτισμένοι, έχουμε αρχές, ηθική, ήθος, ενδιαφερόμαστε για τον διπλανό μας. Είμαστε απόγονοι του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Λεωνίδα, του Περικλή, του Θεμιστοκλή, του μεγάλου Αλεξάνδρου. Εμείς συμπορευόμεθα με το <<η ταν η επί τας>>. Με το <<ου πόσοι αλλά που>>. Με το <<μολών λαβέ>>.
Έχω την εντύπωση πως κάτι δεν πάει καλά αδέρφια. Πιστεύω πως λίγο οι Ρωμαίοι, λίγο τα χίλια διακόσια χρόνια του Βυζαντίου, λίγο τα τετρακόσια χρόνια της Τουρκοκρατίας, λίγο οι Ενετοί και οι Φράγκοι που παρέλασαν από αυτόν τον τόπο, λίγο η Γερμανική κατοχή και ο ενφύλιος, μάλλον πρέπει να μας έχουν επηρεάσει σαν λαό και σαν Εθνική συνείδηση.
Κοντεύω πενήντα. Σε αυτήν την σύντομη διαδρομή μου, άλλα άκουγα και ακούω να λένε τριγύρω μου. Άλλα μου δίδασκαν όταν ήμουν μικρότερος, οι μεγαλύτεροι, οι σοφοί, οι έχοντες την γνώση. Είδες φαί όρμα, είδες ξύλο τρέχα. Εσύ ρε βλάκα θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα. Μακριά από τον κώλο σου, κι όπου θέλει ας μπει. Γιατί ιδρώνεις, του γείτονα το σπίτι καίγεται, δεν καίγεται το δικό σου. Θεέ μου βοήθα να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, και ας μην γίνει καλά η δική μου. Αυτός είχε μπάρμπα στην Κορώνη. Ξέρεις να κρύψεις κλέψε, δεν ξέρεις μην κλέβεις. Κατουρημένες ποδιές, λάδωμα, γρηγορόσημο, φακελάκι.
Αυτά είναι κάποια από τα σύγχρονα αποφθέγματα. Είναι κάποιες σύγχρονες σοφές ρήσεις, που μου έρχονται έτσι πρόχειρα στο μυαλό. Είναι αυτά που χρόνια τώρα ακούω να λέμε ο ένας στον άλλον!
Με αυτά και με άλλα πολλά, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε σήμερα. Να βάλουμε Βεληγκέκα πάνω από το κεφάλι μας, την τρόικα. Φτάσαμε να είμαστε η χώρα των συνταξιούχων, των αναπήρων, των δημοσίων υπαλλήλων. Φτάσαμε στο σημείο, οι μισοί Έλληνες να βρίζουν τους άλλους μισούς, γιατί και αυτοί δεν μπορούν να είναι στην θέση τους. Να δείχνουμε ο ένας τον άλλον, στο ερώτημα ποιός φταίει. Φτάσαμε στο σημείο, οι μισοί Έλληνες να έχουν ψηφίσει για πρωθυπουργό της Ελλάδας, τον Γιωργάκη. Το παιδί με το ποδήλατο και το κανό, το παιδί με τα ζειμπεκικα, τον πρόεδρο της σοσιαλιστικής διεθνούς. Τον πατέρα του, τον σύζυγο της Μιμής, τον Ανδρέα του Κοσκοτά και του Σαλιαρέλη, του μεα κουλπα στο Αιγαίο και της βίλας στην Εκάλη. Και τον παππού του, τον γέρο της δημοκρατίας, της συμφωνίας της Βάρκιζας. Και οι άλλοι μισοί να έχουν ψηφίσει τον Κωστάκη, το παιδί με τα σουβλάκια και το τζατζίκι, το παιδί με το play station, τον άνθρωπο που κυβερνούσε από τον καναπέ του σπιτιού του, αυτόν που επαναδιοργάνωσε το κράτος, με τον Βουλγαράκη, τον Ρουσόπουλο και τον Εφραίμ, με τον Μαγκίνα και τους Πακιστανούς, με τον Κοντό και τον Μπασιάκο. Και τον θείο του, τον αντιστασιακό εκ Παρισίων, της αστυνομοκρατίας και των εξόριστων, της τσιμεντοποίησης της Αθήνας, και της μετανάστευσης.
Υπομονή αδέρφια. Θα ξαναέχουμε εκλογές. Σύντομα θα μας ξαναδώσουν το δικαίωμα να παρακαλέσουμε κάποιον βουλευτή να μας βολέψει κάπου. Θα ξαναέχουμε την ευκαιρία να φιλήσουμε κατουρημένες ποδιές πολιτικών, για να τακτοποιήσουμε τα παιδιά μας στο Δημόσιο. Θα μας ξαναδοθεί σύντομα η ευκαιρία να διαλέξουμε ανάμεσα στο πράσινο και στο γαλάζιο. Σύντομα οι αδικημένοι θα φωνάξουν, τώρα είναι η σειρά μας. Θα μας ξαναδοθεί η ευκαιρία, να κουνήσουμε το σημαιάκι του αγαπημένου του κόμματός μας.
Η κρίση θα περάσει. Θα φτιάξουν πάλι τα πράγματα, άλλωστε αυτό λέει και η τηλεόραση. Θα βρει τον δρόμο της η Ελλάδα, και ξανά προς την δόξα θα τραβήξει! Όσο για την σκλαβιά, μετά από ένα σημείο γίνεται συνήθεια, όπως όλα τα πράγματα σε αυτήν την ζωή. Και τις συνήθειες, δύσκολα τις αποχωρίζεται κανείς. Όπως λέει και ο σοφός λαός πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χουι !!!